وقتی ما بودیم,هیشکی نبود.

کلی می خوام نق بزنم .

اومدم با کوله باری از غر. سالهای دور از وبلاگ! این پست در چند اپیزود نوشته شده. رامونا و سایه روشن ها. عروس دل شکسته از قوم شوهر. دل نوشته های من و آقاییم. یادداشت های یک تیر انداز. اسکیس های روزانه ی من. روزمرگی های یک عدد من. دل نوشته های یک زن. سلام سلام صد تا سلام به دوستای گل. نه که من خیلی فعالم بلاگفا هم مزید بر علت شده بود. اول یه تبریک گنده به یاسی جونم که تازه فهمیدم بارداره و حدس میزنم نزدیکای زایمان ش باشه برای خودش و دوقلوهاش آرزوی سلامتی دارم.

بيا قسم بخور به پروردگاري ام. تاریخ جمعه دوم مرداد ۱۳۹۴. تاریخ یکشنبه ششم اردیبهشت ۱۳۹۴. سفر به انتهاي همان شب. از مردمك چشم هاي تو. در مردمك چشم هاي تو. مرگ در مردمك چشم هاي تو. تاریخ شنبه پنجم اردیبهشت ۱۳۹۴. تاریخ دوشنبه سی و یکم فروردین ۱۳۹۴. این یک اتفاق جدید نیست. این یک نتیجه گیری جدید از یک اتفاق تکراری است.

بستنی فقط وقتی بستنی میشه که شکلاتی باشه! نمي دونم دنيام چه رنگي شده! گاهي وقتا اتفاقي ميام اينجا بعضي وقتا وب هاي روزمره رو مي خونم و حتي گاهي هوس مي كنم اينجا بنويسم مثل حالا! پنجره ي اتاقم رو هنوز دوست دارم ولي نمي دونم تا كي دوستش خواهم داشت. كاش امسال تابستون طولاني تر بشه.

برای فریادها و قهقهه هایی که در زمان گم شدند. خوبمنم یه خونه ی جدید باز کردم. همتون خوش اومدید به جز اون آدم الکی ها که بعید می دونم دیگه ککشون بگزه. سال نو رو شروع می کنیم با فراموش کردن همه ی آدم الکی ها و زالوها. برای منم جالبه که اینجور آدما رو می بینم. من یک بیمار روانی هستم.

کارمند های خصوصی همیشه حاضر در صحنه. من و باران و تو. کارمند های خصوصی همیشه حاضر در صحنه. من و باران و تو. مارپیچ های ذهنی یک جهان سومی. دست نوشته های یک جادوگر. رامونا و سایه روشن ها.

اینجا یک دفترچه خاطرات مجازیست که قبلا در وبلاگستان پیشینه طولانی داشته و حذف شده است حالا روز از نو روزی از نو چون ما به بلگفا معتادیم. همه مطالب آن یا از ابتدا رمز دار هستند یا بعد از چند روز رمز دار میشوند و رمز آن تنها به آشنایان داده میشود. به تلخی زندگی به شیرینی اسپرسو. ترک های یک عدد بتن شفاف. یادداشت های بانوی بهمن ماه. بوسه های فرانسوی وقت باریدن برف. دنیا که روی غروب های جمعه توقف میکند.

برای تو که مخاطب تموم نوشته های خونده نشدمی. امروز بعد از یه میلیون سال خودم رو به یه قهوه مهمون کردم . دفترم رو هم برده بودم بلکه بتونم چند خطی بنویسم . فکر می کردم نوشتن از یادم رفته اما شروع که کردم و خودکارم رو روی کاغذ گذاشتم هشت صفحه بعد از کاغذ جدا شد . حالا می فهمم چقدر دلم هوای نوشتن کرده بود . وارد کافه که شدم هنوز می لرزیدم ولی الان آروم ترم . نمی دونم چرا دوست دارم برای تو بنویسم . نمی دونم کی و کجا و چه جوری قسمتی از دنیام شدی که نمی تونم فراموشت کنم.