بیست و پنجم تیر راهی شدیم. لحظه دیدن آقا جون و درد ودل من. چهار روزی مشهد بودیم . بعد هم سه روز رفتیم شمال رامسر. و عکس های قشنگ و جینگولی. این روزا هم میگذره و من خوبم علیرغم سختی کار و شرایط. پر از معجزه و خوشبختی.

آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم. به نام اوست که می ماند. با دستانی لرزان و دلی امیدوار به خواسته ی عزیزی آمده ام تا بنویسم. می خواهم بمانم تا جایی که بتوانم. میخواهم دیروز را به امروز و امروز را به فردا بچسبانم. میخواهم دلتنگی ها یم را بیرون بریزم و از پشت پنجره ی آبی زندگی به دنیای وصال نگاه کنم. ولی این بار نگاهم معنای بیشتری دارد. دوستان با تشکر و قدردانی فراوان از این که در این مدت تنهایم نگذاشتید و بارها.