نمی دانم نمی دانم نمی دانم. زدست خویش هم دلخونم امشب. مرا با غم رها کرد. دلم را از همه عالم جدا کرد. ببین لیلی که من لبریز آهم. دل از کف داده ام گم کرده راهم. اگر آهی کشم از این دل تنگ. زاشکم خون چکد با این دل سنگ. دلم فرهاد شد از هجر رویت. چو مجنون محو شد در خاک کویت. آنجا میان پنجره ها ایستاده بود. مردی که مثل آینه ها صاف و ساده بود. افسانه ای که رو به تباهی نهاده بود. توان آن در من نیست.

و خدایی که در این نزدیکیست . ودر اندیشه من! و من در اندیشه باران. گاهی خیلی راحت به آدم خفگی دست میدهد از آن خفگی ها که آدم را تا پای مرگ هم میکشاند. گاهی آدم نیاز دارد به کسی. به بودنش و به ماندنش! پای کرسی لب به چایی حرف ها و بگو مگوهای ساده. کنارت بنشیند و تو انار دون کنی و او از سرمای زمستان و سختی کار بگوید تو هم با لبخندی پر از امید بگویی خدا بزرگ است. مگر همه چیز پول است! آه آره دیگر لابد است. وچه پیچیده است زندگی کردن! اینطور.

رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن. به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن. بزار بهت گفته باشم که ماجرای ما و عشق. بس که یه عمر آزگار کاری به کار کس نداشت. تا اینکه پیدا شدی و گفتی ازاین چشمای خیس. تو دفتر ترانه هات یه قطره بارون بنویس. عشقمو دست کم نگیر درسته مجنون نمیشم. وقتی که گریه می کنی حریف بارون نمیشم. رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن. فرق بین عشق و هوس.

زندگی یه موجود ناشناس در کره خاکی. تقدیم به همونی که خودش میدونه. استاد به شاگرد با مهربانی نگاه کرد. کودک آهسته شروع به شمردن کرد. استاد اخم ها را در هم کشید. اعداد چیزی بین 0 تا 10 هستند ما جایی که ایستاده ایم 0 نیست خودت را به 10 نرسان. درست بشمار دخترم! و کودک مجددا شروع به شمردن کرد. استاد لبخندی زد و آهسته از کلاس خارج شد. و این است همان زندگی 10و9و8و. بی وزنی من را فرا گرفته .