خسته شدم از تظاهر به خوب بودن. اعتراف می کنم شکسته ام. چند وقتست احساس می کنم مرده ام. نمیدانم هنوز هم نفس می کشم یا نه. اما زیر خروارها غم دفن شده ام . سرمو بالا می گیرم و با غرور بر روی زمین راه می رم. اما از درون که به خودم نگاه می کنم. می بینم نای ایستادن ندارم .

به امید دیدن تو زنده ام هنوز. دیوانه بمانید اما مانند عاقلان رفتار کنید. خطر متفاوت بودن را بپذیرید. سلام به همه دوستان عزیزم سال نو بر همگی مبارک . مرا به خانه ات ببر. بازم برگشتم به اون کوچه های بی احساس پر از درد با کینه های کودکانه. بازم حرف های آزار دهنده.

زندونيي كه به فرار فكر نكرد. دومين دفترچه اينترنتي ام . مي نويسم براي دلم . از دوران كودكيم چيز زيادي بياد ندارم ولي آن چه از شواهد و قرائن بر مي آيد اين است كه در محله ايي در خيابان شيواي تهران به دنيا آمدم . دوران كودكي نوجواني و بخشي از جوانيم را در كوچه بابك خيابان پيروزي سپري كرد كوله بار خاطرات من از آن كوچه چيزي جز لي لي و هفت سنگ و قايم باشك و يه قل دو قل در خود ندارد. و البته نوشتن گلواژه كه خود لذتي ديگر دارد. بزرگترين وب سايت مشكلات پسرها و دخترها. روزنوشت هاي آفتاب پرست يكرنگ.

خب خدا را شکر که امروز برگشتی و بهم زنگ زدی. نشد بپرسم از کارها اما امیداورم خوب پیش رفته باشه . امروز از استرس زنگ زدم پلیس راه تا بپرسم تصادفی یا حادثه ایی در جاده دیروز داشتند یا نه.