جنگاورانی بر تن این غار ایستاده اند. که آرزو دارند به خانه برگردند. غرقه در شکر و اشک. به قصد زندگی ست اگر در حوالی تو می ایستم. زیر نگاه کلونی همسایه های لال. زیر بلندترین کاج کوچه ی ما. هنوز یک نفر سقوط می کند در تماشای عکس های کودکی. سکوت بود و سخن بود.

ولی زیر باران را باید رفت. کرم نما وفرود آ که خانه خانه توست. نوستالژی های سال ها بعد. دلم می خواهد سرم را بکوبم به دیوار. و بعد خون جاری شود! حیف که در این حد خودخواه نیستم و حیف تر که کله مبارک مال خودم نیست و امانت.

وانمود کن مرا نمی بینی . آخه دلم میخواد باشم . 1670;هارشنبه ٢٢ شهریور ۱۳٩۱. قلبم از همیشه سنگین تره . به پایان رسید عمر یواشکی های من . 1588;نبه ٢۸ امرداد ۱۳٩۱. این که یه نفر به نظر سنگدل میاد نباید توجیحی باشه برای رفتارای ما. دلیل نمیشه که فک کنیم دلش نمیشکنه! اتفاقا بیشتر از حد ظرفیت یک انسان دلش شکسته . ا ه خودم کشتم ولی بازم اونی که میخواستم نشد بنویسم . کاش زودتر هوا روشن شه .

روزهاى گرم تابستون يكى بعد از ديگرى سپرى ميشه و اين كه چطور و چگونه ميگذره تا حد زيادى بستگى به خودمون داره. ديشب با چند تا از دوستان يك دل و يك رنگ رفتيم كافه سنتى بسيار باصفايى در نزديكى شهر. يكشنبه فرصتى شد تا نمايش قلعه بردگان رو در سالن تئاتر شهر ببينم. نمايش بر اساس كتاب قلعه حيوانات جورج اورول و به نويسندگى و كارگردانى مهدى طاهرپور روى صحنه رفت. رويهمرفته نمايش خوش ساختى بود.

من در مسیری گام بر میدارم که کلیدش نور امید است. من این مسیر را طی می کنم. زیرا میدانم که فردایی روشن در انتظار من است. بازگشت بعد از تاخیری طولانی. تنهایی باعث شد که باز دوباره به کلبه ی قشنگم پناه بیارم .

امان از دست هورمون های احمق. و گاهی هم باید بود. سلام گیلیش دلش بسی تنگ. و گاهی هم باید بود. سلام گیلیش دلش بسی تنگ. سالسا روی سبزفین های ساعت صفر. هرچه میخواهد دل تنگت! ه و س نوشت هآ ے دو هم خواب.

نوشته های یک آدم دمدمی مزاج. می خواستم از نو شروع کنم. و این هم پایانی دیگر برای شروعی دیگر. شاید جایی دیگر نوشتم شاید نوشتن را برای همیشه کنار گذاشتم. اگر خود زنی و خود سوزی و این ها را کنار گذاریم البته. بیاید عصر بریم بیرون! برایت دست م.

ازگلایه های دنیا سهم من فقط سکوت بود. دل م بشکنه حرفی نیست فقط کاش لایق ت باشه. هنوز هم از گلایه های دنیا سهم من فقط سکوته. هنوزم حسرت خیلی چیزا روحمو داغون کرده. هنوزم نتونستم خودمو پیدا کنم. مرهم دردم نبودن نوشته هام. این روزها دیگه دلیلی برای نوشتن ندارم. دوستایی که از دستشون نمیدم. چون از روز اول قرار گذاشتم برداشت از نوشته هام آزاد باشه و خوشحال میشم وقتی جایی می بینم که نوشته هام کپی شده. دلم نمیاد وبلاگمو حذف کنم.