بیا گناه کنیم عشق را. جهنم از هیجانات ما دو تا گرم است. که در نگاه تو بازار شعرها گرم است.

به امید آن روز که خورشید از مغرب طلوع کند. جه صفايي دارد فرزند زمستان بودن. مراکز آموزش بازی یا دانش کاه. خوابیدن بعد از خستگی یک خواب طولانی. واین است رسالت من هنگام تغییر فصلها.

می روم بی تو می روم برای همیشه . ولگرد زمانم و تنها در زمان پرسه می زنم . در فکر ماه شب چهارده ام . با چهره ای بزرگ و زیبا از پشت کوه سر .

یک روزهایی هم فقط می گذرند. نه به عزیزم شب بخیری دلخوش میشوی نه از جنین شناسی خواندنی دلگیر. میری عکسای انیس کوچولو رو نگاه میکنی. که البته بزرگ شده! و ذوق میکنی از ته دل. درست همونی که بودی هستی اما تنهایی و تلخ تر از همیشه و اصلا مهم نیست تو کدوم طبقه ی خوابگاه سمیه تنها بمونی. مهم اینه که تو خوابگاه سمیه نمونی. نمی دونم باید چی ارزو کنم و نمی دونم حتی باید ایمان داشته باشم بهش اما. ارزو میکنم به آرزو هاتون برسین.

چند یادداشت پراکنده از فصلهای آغازین یک دفتر ناتمام. شین را بردیم رساندیم خانه اش و تحویل آن کسی دادیم که باید می دادیم. بعد همه چیز به خوبی و خوشی تمام شد و آن دو تا آخر عمر با خوشبختی در کنار هم زندگی کردند.

دویست و چهل و پنج سال در همین حوالی. ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد. نامی که ناگهان مرا در حصار خود فرو برد. فر یاد من در همین حوالی گم شده است. اولش دقیقا این طوری بود که می گفتم من امسال رتبه ام 1 نشه 2 دیگه رو شاخشه.

یا من لا حبیب الا هو. چقدر عزیز ن این سیاهه های منقش به قشنگ ترین ها. هیچ وقت فکر نمیکردم که سیاهه و پارچه هایی که حسین سرخ یا یا زهرا ی طلایی روش نقش بستن. این قدر چشمم رو چراغونی کنه! و در عرض 1ثانیه بفهمم که چه غربت سنگینی رو قلبم تحمل میکرده. اهالیش فقط یه اسم نگه داشتن وحرم واگه دنبال اهل بیتش بگردیم یا مشرک میشیم یا نصیبمون فقط یه دیوار. آهنی میشه که شده حصاری که ما رو از اون ها دور کنه . میپرم از خیلی چیز ها.

هنوز وقتایی که خیلی دلم می گیره. زل می زنم به صفحه. آهنگ همیشه خوبش رو گوش می دم. و فکر می کنم .