هزار بادۀ ناخورده در رگ تاک است. دلم میخواست آن معلمی که دنبالش میگردند من باشم. تا الان منتظر ماندم که خبر بدهند و حالا قانع شدم که من نیستم. پروانهای در دلم پر میزد که بالاخره اتفاق خوب کوچکی افتاده است و راهی است که میشود امتحانش کرد. جواب میدهم نمیدانم و دیگر نمیگویم که خستهام از آرزوهایی که با باد رفتند و هیچ وقت نیامدند.

طریقت و فلسفه نبرد من. در سرزمینی که گیاهی در آن نمیروید. اینجا نوع و کاربردش تغییر یافته است. من در هر لحظه همان راهی را که عقل و دانش و عاطفه ام بگوید می رود. یک سری راهها معلوم است ولی بقه را خود خواهم ساخت. اما برای در راه بودن آفریده نشده ام. از فردا خبر ندارم که چه خواهم شد و چه خواهم کرد. شاید دانسته های فردایم تمامی دانش امروزم را باد تمسخر گیرند.

هر روز و هر روز هر چند ساعت یکبار. و همان هر چند ساعت یکبار سر زدهام که ببینم کسی کامنتی ننوشته است. اینبار لطف خدا بود که فقط یکسال از آرشیو نوشتههایم نابود شد. کنار آتش کوچکی که با سایههای روی دیوار فیلسوف شوم.

ته مانده های یک مرد. به ناگاه صدای نفسی و گرمای تنی مرا معطوف به خود می سازد . راه خود پیشه کن .

ای کوه تو آواز من امروز شنیدی. و این یعنی زندگی . صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است. که در انتهای صمیمیت حزن می روید. در ابعاد این عصر خاموش. من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم. بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است. و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد. و خاصیت عشق این است. بیا زندگی را بدزدیم آن وقت.

27 اردی بهشت روزی از روزهای خدا است اما . خیانت قصه تلخی است اما از که مینالم. خودم پرورده بودم در حواریون یهودا را . آتیش زدن چیزهایی ک بهت حس حماقت رو یادآوری میکنه لذتی مثل خوردن یه لیوان آب خنک تو گرمای شدید کویر داره یا حتی بالاتر .