من فکر می کنم پس من هستم. منم يه روز بزرگ مي شم. 1588;نبه ٢٦ آذر ۱۳٩٠. یکی به دنیا می آید و دیگری می میرد . و تو واقعا نخواهی توانست به مردمی کمک کنی که با مرگ مشکل دارند , در حالی که مشکلات خودت را داری .

به تو گفتم حذر از عشق ندانم. سفر از پیش تو هرگز نتوانم. دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم. باید اول به تو گفتن که چنین خنگ. سالهای تکرار عاجزانه ی کلام با من بمان. سالهای انتظار محال میوه ی ارغوانی خورشید. سالهای بی دوامی سخن های شیرین آدمکهای بیمار. سالهای به باد سپردن خاکستر کاغذها و باور روان دائم یک حماقت بودن! تمام زندگیم را زیر دندانهای فشرده ام تا صبح می جوم! و من در کدو.