حالا هرچه که هست دوست دارم بلند شوم و با پشت دست. بخوابانم توی صورتت که بس کن. تا تو بیایی یک دوری در اتاق بزنی. از چشمی در بیرون را نگاهی می اندازم که شاید رفته باشی.

تا زير چتر من تا انتهاي كوچه بيايي. همه آدمها در برابر تغییر. طبیعت می گه که این یه امر منطقیه . اما این وسط به جز منطق چیزهای دیگه ای هم توی زندگی ما آدمها دخیلند . برای بعضی ها کمتر و برای عده ای بیشتر . و اون حس آدمها از وقایعه . که گاهی منطق نمیتونه پاسخگوی اون باشد و ایجاد تزلزل می کنه .

به تو گفتم حذر از عشق ندانم. سفر از پیش تو هرگز نتوانم. دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم. باید اول به تو گفتن که چنین خنگ. سالهای تکرار عاجزانه ی کلام با من بمان. سالهای انتظار محال میوه ی ارغوانی خورشید. سالهای بی دوامی سخن های شیرین آدمکهای بیمار. سالهای به باد سپردن خاکستر کاغذها و باور روان دائم یک حماقت بودن! تمام زندگیم را زیر دندانهای فشرده ام تا صبح می جوم! و من در کدو.