هیچ وقت فکر نمی کردم دیگه برای ننوشتن تو وب لاگ یا نتونست برای نوشتن دلتنگ بشم. دوستای خوبم هر جا هستین دوسستتون دارم . اين حرفها خيلي وقته همينجوري تو مغزم مانده بود تقريبا يخ زده بود تا اينكه امروز با خوندن يك مطلبي انگار يخ مغز منم باز شد و جانا سخن از دل ما مي گويي شد و اين شد كه تو اين كسادي وب لاگم تو يك روز ۲ پست نوشتم.

برای ساختن هر چیز نو خراب کردن هر چیز کهنه از همین امروز لازم است. سحرگاهان که شبنم آیتی از پاک بودن را به گلها هدیه می بخشد. به آن محراب پاکش آرزو کردم برایت . روز اول فروردین که مصادف است با سالروز تولدم بر همه دوستان مبارک. آرزوی سلامتی بهروزی و سربلندی برای همه دارم. می دانی ویران که می شوم.

از اینکه با وجود کم لطفی من به سراغم میایید و احوالم را می پرسید ممنونم. من خداروشکر خوبم و کماکان زندگیم به همون نحو در جریانه . هفته ای یکبار آونکس و هر روز صبح قرص های رنگارنگ میخورم. داشتن این وبلاگ برام یکجورایی انرژی منفی شده شاید دارم از خودم ویا بیماریم فرار میکنم ولی به هر حال برای به جریان انداختن این وبلاگ زیاد حس خوبی ندارم. شاید یک وبلاگ دیگه با یک اسم دیگه را شروع کردم ولی اون چیزی را که مطمئنم اینه که با وبلاگ ام اس خاموش می خواهم خداحافظی کنم.

سال گذشته در چنین روزی اولین پست این وبلاگ نوشته شد. خيلي دست نيافتني بود! تا بالاخره يه روز كه داشتم توي دانشگاه قدم مي زدم بی هوا پريد جلوم. از ترس نزديك بود جيغ بكشم.

از باران وحشت دارم نه برای اینکه خیس میشم نه. شاید برای اینکه روزهای بارانی هوا ابری ست و حقیقت پشت ابرها پنهان. حرف که نه دروغ های تو و مثل نماندن من کنار سایه ای از تو. می دونم که میای اینجا اما نمی دونم چرا. شاید برای اینکه باز هم دونه بپاشی بار قبل گندم بود این بار شاید جو. امام بدون من دیگه اونی نیستم که تو می شناختیش. من یه عمری تو میکده تو مست می کردم. اما حالا عرق سگی رو به قیمت وتکا و ویسکی می ندازم به مردم. ازت می ترسم نمی خوام دیگه ببینمت.