توی حرم امام رضا یه گوشه دنج پشت سر همکارم ایستاده بودم و برای خودم حال میکردم که آروم شنیدم یک نفر داره تمرین میکنه که با صدای بلند از مردم صلوات بگیره.

تنها برای چشمان تو می نویسم. گفته بودم که اگر بوسه دهی توبه کنم. که دگر باره از این گونه خطاها نکنم. بوسه دادی و چو برخاست لب تو از لب من. توبه کردم که دگر توبه ی بیجا نکنم. نتراود اشک در چشمان تو هرگز مگر از شوق زیاد. نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز. و به اندازه هر روز هر لحظه. عاشق آنکه تو را می خواهد. و به لبخند تو از خویش رها می گردد. و تو را دوست بدارد. که دلت می خواهد . اما اگر تو بمانی . روزی را برایت خواهم ساخت.

هوای گریه کردمو دلم یه چشم تر میخواد. دوباره بغضو میشکنم خاطره ها یادم میاد. نامه هاتو وا میکنم عکستو پیدا میکنم. به خاطره تو هم شده اشکامو حاشا میکنم. به خاطر تو هم شده یه کم میخندم الکی. با گریه زیر لب میگم خداحافظ یواشکی. به یادم باش و مثل شعله خاموشم نکن. باور نمی کنم بدون خداحافظی رفته باشی. با دل شکسته تو اون روزهایی که رفتی. فقط یه چیز از خدا خواستم. خودت بین ما قضاوت کن. حلالم کن دارم میرم چه قدر این لحظه دل گیرم.