حالا بن تنها کسی هست که صبحها به جای گود مورنینگ به من می گه صبح به خیر. ۱۳۹۰ خرداد ۲۲, یکشنبه. و حالا که دور از ایران زندگی می کنم متوجه شده ام در بسیاری از موارد تصور اینها از ایران صد چندان بدتر از واقعیت موجود در ایران می باشد. ۱۳۹۰ خرداد ۱۱, چهارشنبه. فصل جدیدی از زندگی آغاز شد. خلاصه اینکه فصل جدیدی از زندگی آغاز شد.

چراغ راهنمایی سر خیابان مثل همیشه قرمز است. دلت می خواست فکر کنی که محمد خودش را مقصر می داند. به خاطر یکی از آخرین روزهای آن خرداد لعنت.

یادداشت رامبد خانلری در روزنامه فرهیختگان. اصل یادداشت در روزنامه فرهیختگان. نقد بوی قیر داغ در خانه فرهنگ صدف.

یک دفعه انگار کسی دکمه میوت ام را بزند خفه خون گرفتم و ساکت شدم. هیچ حرفی برای زدن نداشتم. هیچ کسی هم که دلم بخواهد با او حرف بزنم یا هیچ چیزی که دلم بخواهد برای کسی تعریف کنم. دوباره چشم هایم را می بستم تا فرصت نکنم به هیچ چیز فکر کنم. دست و دلم هم به درس نمی رفت . دارم از افعال گذشته استفاده می کنم به امید این که این وضعیت را پشت سر گذاشته باشم. یک وب لاگ دیگه راه انداخته .

دل نوشته ای از دکتر شیری. رسانه های جایگزین در زلزله آذربایجان. یک روز پر از زلزله. نوشته ای از دکتر شیری. چشم بد از روی تو دور. چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید. من و پسری بنام سولماز. دست نوشته های یک حسین. جیب برها به بهشت نمی روند. به نام آنكه پروانه حيران اوست. هذیان های یک ذهن پریشان.

فقط صدای همهمه آدم هاست. صدای پاواروتی دارد می آید. دلم نمی آید از دستشویی بروم بیرون. ما دو تا قلبهایمان با هم دوست هستند و خودمان این طور نیستیم! ما دو تا یک دختر و پدر هستیم. قلب ما به همدیگر درس عبرت می.