چهار سال درس و نوشتن و زحمت روز پنج شنبه رسمن تمام شد. به هر حال ساعت حدودن یک ربع به دو جلسه شروع شد و تا کمی بعد از چهار طول کشید. و چه سبکی بی بدیلی آن دم که ممتحن دوم گفت که ما شما را در خور دریافت مدرک PhD از دانشگاه لندن می دانیم. یک سال وقت داریم تا ۴۵٠ صفحه مطلب را به انتشاراتی.

یکشنبه سی ام تیر 1392. ۶-۷ سال پیش که نوشتن رو شروع کردم دوستهای خیلی خوبی از همین صفحه پیدا کردم. دوستهای خوبی مثل حامد مثل آرمان مثل گیس طلا و خیلی از دوستانی که توی مهمونی ای که گرفتم شرکت داشتن. متاسفانه کسانی که اسم دوست رو یدک میکشن نمیدونن که چیزی به اسم آی پی وجود داره و وقتی میان فحش و دری وری برای آدم مینویسن خیلی راحت میشه پیداشون کرد .

داستان شکلات تلخی که تاریخ مصرفش گذشت و فقط تلخیش ماند. یک ویروس ناقلای بد قلق افتاده به جانمان. دارو و بخور و ویکس و اینها هم شده آب در هاون کوبیدن. بدن درد و سرفه و سینوزیت و مخلفاتش. ساعت دو نصفه شب بود و من حتی تا دم در رفتم که از سوپر بیست و چهار ساعته زیر ساختمان یک کیسه شکلات بخرم. تا سه به خودم پیچیدم و به روزگار نا مرادیها لعنت فرستادم و بعد خوابم برد.

جای پا های مرا هم برف پوشانده است. تا کجاها رفته بودم . این که فریادی شنیدم . که کنم رو باز پس . پیش چشمم خفته اینک راه پیموده. پهندشت برف پوشی راه من بوده. گام های من بر آن نقش من افزوده. چند گامی باز گشتم برف می بارید. جای پاها تازه بود اما. جای پاها دیده می شد . جای پاها باز هم گویی. برف می بارید می بارید می بارید. جای پا های مرا هم برف پوشانده است.