چقدر دلم برای اینجا و نوشتن تنگ شده. چقدر دلم برای اون روزایی که فکر می کردم سخت ترین روزهاست تنگ شده. نوشته شده در یکشنبه سوم اسفند 1393ساعت 12. حس سفید و خاکستری شدن اینجا! نشانه ی دوباره جوانه زدن است. چند سطر آبی می شوم. وسیع باش و تنها و سربه زیروسخت. یادداشت های یک عدد مامان خانومی. دورها آواییست که مرا میخواند .

مرسی از همه اظهار لطف ها و محبت هاتون. زندگی در جریانه و یه جورایی دیگه به روزمرگی افتادیم. خداروشکر اصلا حر و بحث و دعوا نداریم. همدیگه رو خیلی دوست داریم ولی اهل هی عشقولانه در کردن نیستیم. زندگیمون در آرامش و سکون میگذره. نی نی هم فعلا خبری نیست. از اونجا که من تنبلی تخمدان دارم.

تا به رشته ی سخن درآورم. تا ز نای جان بر آورم. گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست. مردمی که رنگ روی آستینشان. جلد کهنه ی شناسنامه هایشان. من ولی تمام استخوان بودنم. لحظه های ساده ی سرودنم. شانه های خسته ی غرور من. تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است. کتف گریه های بی بهانه ام.

قالب جدید وبلاگ پیچك دات نت. یادداشت های یک دانشجوی پزشکی. سیما جون و بهمن جون. نانازی بانو و اقا خرسی. حرف هایی از جنس زندگی. ماجراهای من و مادر شوهر جانم.

خبر نداشتم از دل ادما. چه بی بهونه خنده رو لبم بود. کاری به جز الک دولک نداشتم. بچه بودم به هیچی شک نداشتم! بچه بودم غصه وبالم نبود. هیشکی حریف شور و حالم نبود. بچه که بودم اسمون ابی بود. حتی شبای ابری مهتابی بود. حتی شبای ابری مهتابی بود. خاطره های خوش رو دست من موند. تا اومدم چیزی ازش بفهمم. جوانی اومد اونو با خودش برد. بچه بودم غصه وبال نبود. هیشکی حریف شور و حالم نبود.