دیگر چیزی برای دلبستن نمانده است . فقط صدای چلک چلک باران. این منم که روی وسعت دل زمین می گریم. نوشته شده در دوشنبه ۲۶ اردیبهشت۱۳۹۰ساعت ۱۳ بعد از ظهر توسط s - heidary. داشتم به این فکر می کردم. آدم تا وقتی زنده است تخت خوابش از زمین بلند تر است. بعد که نفس کشیدن یادش می رود تخت خوابش از زمین می رود کمی پایین تر. و هم از آن من.

عشق لبخند کثیفی است نخندیم به هم. سلام به همه عزیزایی که همیشه به یادشون هستم و بااینکه فرصت نکردم. بهشون سربزنم منوازلطف خودشون بی نصیب نکردن. هرچند خیلی ها هم به کلی منو فراموش کردن. دلیل اینهمه تاخیر اینه که من به یه شهردور دور رفتم و متاسفانه سیستم ندارم. که بتونم وبمو بروز بکنم. باعرض پوزش از همه ی دوستان. باعرض پوزش از همه اقشارمحترم جامعه.

برای تویی که بعد از اومدنت من با نام مادر خطاب میشم از طرف تو. برای تویی که نمیدونم کی قراره تو آغوش بگیرمت. حتی اگر هیچوقت برای تو خواهم نوشت. نا گفته هایی که روزی باید گفت و شنید. رتبه ی اول کنکور 90. سه تا و خورده ای برای همه. نوشته های فرشته ای که انسان می شود.

گاهی دلم تنگ می شود برای خوذم. گاهی دلم تنگ می شود برای خوذم. گاهی دلم تنگ می شود برای خودم. گاهی فاصله می گیرم از خویش. همانی که در قید زمان نیست. و غریبگی اش در مکانی خاص نیست. همانی که دیباچه دلتنگی و تعریف من از خویش است. دوری من است از من.