ف رص ت ک ردی! ش ای د آن وق ت. م ن ف رص ت ن ک ردم. دس ت ت و را ب گ ی رم! خداحافظ عشق من. خداحافظ آرام و قرار موقت من. خدا میداند چقدرسخت است گفتنش. به دنبالت گریه نمی کنم مسافرمن. خودت گفتی بچگی نکن به خاطر من. به بدرقه ات هم نمی آیم. دل از رفتنت بد جوری شکسته. تو نمی مانی ای رویا ها ی خوبم. اما من فقط به تو میگویم. فقط برای تو می نویسم. و برای تو می خوانم. تو می روی و نمی دانی انتظار چقدر سخت است. چقدر سخت است منتظر کسی باشی.

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ. کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم. از همیشه سخت تر است. و بعد راهم را بگیرم و بروم. ولی به جای رنگ قرمز. غروری بالاتر از عشق! و تمنای آن دل.

همینطور از سر دلسوزی و خاموش کردن عذاب وجدان به هم لبخند می زنند . همدیگر را در آغوش میکشند . -دیگر چه خبر-های تکراری به هم میگویند . قصه اینها هم اینجوریست دیگر! سخت نگیرند بهتر است انگار.

حس می کنم دیگه روحیه ای برای نوشتن ندارم خسته ام ولی. دنیا چه بد شده حتی نمی تونم درد دلم و بنویسم. حتی نمی تونم برای خودم درد دل کنم. حتی نمی تونم برای خودم گریه کنم یا بخندم. همه چی اجباری شده همه چیز از سر نیاز. همه چی برای خوشآمد دیگران. واقعا زندگی چه سخت شده. ما را ز درون خویش غافل کردند. فهمیدن عشق را چه مشکل کردند. انگار کسی به فکر ماهی ها نیست. سهراب بیا که آب را گل کردند.

تو را من چشم در راهم. مشتاقانه در پی من می دود . هراسان به این سو و آن سو می رود . به راستی که خدا مهربان است . مردم به او می گفتند. با چه زبانی به دیگران بگویم.