من است ,حتما حتما من است. کنکاشی عمیق تر در درون من. بهانه ی این یکی -مثل بهانه ی بیشتر این اواخر- بسکتبالیست است. دل آدم یک جور بخصوص عجیبی برای این آدم می رود. که کم کم می فهمم بسکتبالیست را باید از همه ی حد ها و مرزها و سد ها بگذرانم. بسکتبالیست باید بتواند من را , همه ی من ها را ببیند,لمس کند. از شکستن یک لایه از یخم راضی ام.

و روح تو از لابلای درختان هنوز ماشه می چکاند! اینسان که می بینم. داس بر گردن گندم افتاد. و خرمن بر دامن دهقان. فکر می کردم در این دنیا. غیر عقرب نتوان جانوری پیدا کرد. که چو از روی سرش. سر و کارت بشود با نیشش! فکر می کردم در این دنیا. غیر یک خنجر آلوده به زهر.

به امید یک خانواده همیشه سبز با خاطراتی ماندگار. فکر ساختن این وبلاگ زمانی به سرم زد که دیدم یکی یکی اعضای فامیلم می رن و خاطره های خوب و بدشونو با خودشون می برن. برای همین خواستم وبلاگی درست کنم تا شاید در آینده شجره نامه ای کامل باشه از خود من. داستان مردی که كرنش را بلد نبود. عید دیدنی بعد از عید.