و خدایی که در این نزدیکی ست. ولی فیس بوک خیلی تاثیر داره از اون بیقراری هام کم کرده. حالا انگار معتاد شدم و وقتایی که بیقرارم رفتن به فیس بوک آرومم می کنه و خماریم و می گیره. بعدشم انقدر خسته می شم که می خوابم. یه وقتا یه اتفاقایی می افته که حال ادم گرفته می شه. باید به خودم کمک کنم. باید برم راه برم و مطمئنم فردا حالم بهتر خواهد شد. امروز برای چند لحظه .

همسر توی تمام اون روزا تنها کسی بود که همراهم بود و تنهام نذاشت . هر چند که یک بار توی موقعیت بدی دوستاش و به من ترجیح داد و بماند که چقدر دلم گرفت از این کارش.

منم و حرف های درونم. زنانه تر از هر زنی مژگان. من و روزهایم با سرطان. یادداشت های خصوصی یک مطلقه روانی. یادداشت های یک دختر چاق. خاطرات عاشقانه من و تو-ندا. جز تو تمومه دنیا پر. یه عادت خیلی بد دارم وقتی ازش ناراحت میشم با کوچکترین حرفش. اینقد عصبانی میشم که رابطه رو تا مرز جدایی پیش می برم. و کلا زیر سوالش میبرم. دو ماهی یه بار اینجوری میشم! چه ذوقی می کنم.

برای پرهیز از هر گونه سوء تفاهم و درک اینجانب لطفا پست ها را از ابتدا بخوانید تا قضاوت ناعادلانه نکنید. گاهی باید خود را برداشت و برد.

باش تا دیگران بفهمند بودن چگونه است تا وجودیت خود را با بودن یکی نکند. دلم مهربانی می خواهد و دست نوازشی. که لبخند بزند و بگوید هست. و من باور کنم بودنش را. و به باور برسانم دوست داشتنش را. من با تمام توان هستم. اگر تو دست مرا بگیری.