اینجا آسمان آرام است! بالاخره روز کنکور رسید و سوده خانم هم کنکورشو داد. یک ساله تنهام به معنای واقعی کلمه. البته اصلا و اساسا میشه گفت این تنهایی حدودا 2 سال یا بیشتره . چشمت که به مانیتور می افتد و انگشتانت که تند و تند کلید های کیبورد را می پیمایند. خیلی وقت ها پشت شخصیت مجازی ات که پنهان می شوی. حواست پرت می شود که یک نفر از رگ گردن به تو نزدیک تر است! یه مدته کم میام خیلی.

به یادتان می آوریم که بزرگترین منش آدمی محبت اوست . از هرچه آدم است میگیرد. گاهی دلم دو کلمه حرف مهربانانه. نه به شکل دوستت دارم. و نه به شکل . دار و ندار خویش را مرور می کنم. این خاک تیره این زمین. در آیینه به جز دو بیکرانه کران. به جز زمین و آسمان.

خدا جبران تمام نداشته های ماست. که نه من سد راه تو باشم و نه تو مجبور به ماندن. قول میدهم کسی جای تو را نمیگیرد. بخند تو که مقصر نبودی. دنیای من همه جایش بارانی ست. هر چه کمتر بدانی کمتر خیس می شوی. من از جنس بارانم و باران. هر دو بی هدف می باریم. گاهی نرسیدن زیباترین پایان یک عاشقانه است. بیا به هم نرسیم! به سراغ من اگر می آیید سخت و پیوسته بیایید. نهراسید از اندیشه ی تنهایی من. صفحه ی تنهایی من شیشه ای نازک نیست. که ز هر لرزش اشکی ترکی بردارد. صفحه ی خاطر تنهایی من. قطعه سنگی شده است از درد هزاران اندوه.

که این روزها نگاهم نیز آن را فریاد می زند. و من لبخندم را چتری می کنم. بر دلهای شاد آدمهایی که. عجیب است یلدا را انقدر بزرگ کرده اند . انگار نمی دانند بعد رفتنت. به اندازه ی ثانیه ثانیه ی تمام یلداهای عمرم. به دانه دانه ی انارهایی که شکافتیم دلشان را. انگار نمی دانند بعد رفتنت. قسم به محال بودن برگشتنت می خورد. انگار نمی دانند بعد رفتنت. به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد. که تو را می کشید.