یادداشت های یک نقطه ی ثابت.

دیشب داشتیم با محمد توی محله قدم می زدیم که توی یکی از کوچه ها به یه ایستگاه صلواتی برخوردیم. راستی اینا یه وبلاگ هم دارن که اینجا. منم یه تعدادی عکس ازشون گرفتم که می تونین توی فوتوبلاگم. سماوری که به عشق حسین می جوشد. بخاررحمت او جرم خلق می پوشد.

بوی دستهای پیازی ام را بگیرد. که دلم در ماهی تابه. خيلي مجال به روز كردن اينجا و پاسخ به لطف و نظر همه ي عزيزاني كه مرا در اين سطرها مي خوانند را ندارم. وعده گاه اشك و آينه بود. بر عكس هاي يادگاري مي چكيد. تا نمي دانم كي نيستم. از تمام دوستاني كه با وجود همه ي نبودن هايم مي خوانند مرا ممنونم.

چند ورق کاغذ و یک دونه قلم. فکر نوشته هایی از من. بگذاراندکی هم این غریزه در پی بازی برود. بگذاز که تنهایی تو هم. هر چند ناچیزباور کند بودن من را. باید هم زیاد و عمیق. که از ایستادن خسته شده م.

ص د ق الله الع لی الع ظیم . ماش اء الله و لا ق و ة ا لا بالله العلي العظيم . من تنها خلاصه میشوم درفصل روح بخشي به نام فصل بهار . در ترانه انگیز ترین و بهترین و زیباترین و شادی آفرین ترین و يگانه ترين فصل زیبای خدا. اینجا صدای خاطرات من است و مکانی است برای تراوشات ذهن خلاق من و گاهی هم برای. و رسالت من این خ.

این جاده ها کدام به آن خسته می رسند. انگار بهار همين جا بود. همیشه جای یک نفر خالیست. ترکی خورده دلم باز به قدر مویی. یه کسی! محمد امین و آفریقا. توی قنوت نماز عید چیزهای زیادی از خدا خواستم. چیزهایی که به نظرم دوردست هستند. اما من شناخت خودمو از خدا دارم. دلم پر از حس غریب رفتنه.