چقدر سخت دستم به تو می رسد. چقدر دور در من جای میگیری. چقدر احساس تو بی صداست. حالا که تاریکی چشمانم را می فشارد. دستانم نرمی روز بودنت را نمی بیند. حالا که تابستان گرم دم خانه مان افتاده. حالا که پاهایم بی سبب راه می روند. دفتر اشتیاقت را برایم پر پر کن. تا سزاوار در تو خلاصه شوم. تا سایه افتادنم چاک تارکت باشد. یک وجب شاید اندازه ای.

شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر. و شمایی که بودید و نبودید. به یاد آن خورشید آشنا. ای آمدی به سروقت صفحه دل من و عقل سرخ. نیز که هر دو از همراهان شبهای تار این خاموش بودند . با حضور گرم بغض تلخ. که همیشه بغضهای سربسته وجودم نمایان می گشت و با دلگرمی وجودش مرا به نوشتم می خواند. هر چند اندک می آمد اما موریانه کتاب.

نمیدانم چرا اینگونه میریزد اشکهایم. شاید این هم یکی از درد های همیشگیست. شاید فکر کنی که محال است قلبت را از قلبم جدا کنی. این روزها کار همه بی وفاییست. تا این حد هم نباید مرا به یک عشق ماندگار مطمئن کنی.