چه بگویم من از این رنج و از این راه دراز . مارس 19, 2011 بدست محمدعلی رضایی. بهار من آن روزي است. كه عاشقانه و بي پروا. نام تو را فرياد كنم. و تو را در آغوش بفشارم. از غم اين سال هاي دور از تو. 8230;و شوق ديدار تو. تنها يكي از روزهاي تقويم است. روزي ار روزهاي تاريك بي تو. با تو تمام روزهايم نوروز. و من هر لحظه از شوق تو. ژوئیه 27, 2010 بدست محمدعلی رضایی. كه اگر روزي و جايي.

دلهره ترسید و رام شد. ظ ; جمعه ٢۸ اسفند ۱۳۸۸. همی گویم و گفته ام بارها. بود کیش من مهر دلدارها. پرستش به مستیست در کیش مهر. میان دل و کام دیوارها. چه فرهادها مرده در کوه ها. چه حلاج ها رفته بر دارها. بهین مهر ورزان که آزاده اند. بریزند از دام جان تار ها. به خون خود آغشته و رفته اند. چه گلهای رنگین به جوبارها. فریب جهان را مخور زینهار. که در پای این گل بود خار ها.

دایره ی کج خیسی که کنارم نشسته است حاصل خودم است. د قایقی پیش به وجودش اوردم. همین بالا روی خر پشته ایی که بالاست ولی نه خیلی. از ناودون باید ریزش می کرد. ولی همین جا مسطح و گرد نشسته است افتابی نیست تبخیرش کند. خلق اش کردم به راحتی همه ی خلائقی که خلق می شوند. با لذت جانکاهش و درد خلق اش که می ماند گاه می رود. هنگامی که من عنصر حاضر اماده را در کارم کشف نمودم اعتقادم بر این بود که زیبایی را باید طرد کنم.