من اومدم ومثل همه آدما پامو تو این بازی زندگی گذاشتم . ولی چه زندگئی که فقط چهارده سال بچه گی کردم! چه طوری دلتون اومد . چه فکری کردین مگه من باهاتون چیکار کرده بودم . الان پانزده سال از اون روز میگزره. داشتم با دوستام پفک میخوردم وبا دامن پرچین صورتیم پله هارو بالا پایین میکردم وشعر میخوندیم . که یه دفعه یه رعدو برق زدوهمه جا سیاه شد. خیلی عجیب بود تمام تنم لرزید . اگه کوهم بود ریز ریز خرد شد.

كوهستان آبي مينا ي من. قصه های بابابزرگ جون من. یک سال و نوزده روز پیش. دیبا در خانه اولش فقط یک یادگاری شد . خانه دیگری دارم اما اینجا همیشه خانه اول من است . یادگاری های زیادی دارم و دوست هایی که برایم ماندگار شدند. دلم عجیب می خواست دوباره اینجا بنویسم . حتی برای کسی که نمیشناسمش. این است سحر من که مرا دوره می کنی .