قصه ای از بطن قلب عاشقم. هر نویسنده ای بزرگترین رویداد عصر خویش است . پنجشنبه 7 آذرماه سال 1387. حضورت را با کلامت به ثبت برسان. در پناه آنکه همیشه هست. این را به خود نگیر. باز از خستگی ام می گویم .

تنهايى با دنياى ابجى سحر. ابر و باد و مهتاب. همه ی وبلاگ ها حرف آخر دارند. هر چه هست منم و یک حرف! و مجموعه ی آن خلاصه ی من! چقدر عوض شده این من .

لحظه ي ديدار نزديك است. باز من ديوانه ام مستم. باز گويي در جهان ديگري هستم. هاي نخراشي به غفلت گونه ام را تيغ. هاي نپريشي صفاي زلفكم را دست. و آبرويم را نريزي دل. لحظه ي ديدار نزديك است. در فصل ناب هق هق. با من كه مي گريزم. با من كه با جدايي. نزديك تر به من شو. به من بگو كه دستات.

اسمان سیاه و دل گرفته است. و زمینی که من بر ان ایستاده ام. و جز برف و من هیچ نیست. والبته میدانی که تمامی لحظه هایم از. وحالا در این لحظه هیچ حسی ندارم جز اینکه. میدانی به چه می اندیشم. رزوهایم را بهتر از خویشتنم میدانی. اما گفته ای صبر کنم. امروز بیتای زندگی ام گفت که مرا متفاوت از تمام انسانها میبیند. تا بحال خیلی از دوستان وحتی غریبه ها نیز این را اظهار داشته اند. نه شاخ دارم نه بال اما گویی در ذهن من همه چیز متفاوت است.