حرفهایم را با سکوت فریاد می زنم. نوشتم که بخوانی و بدانی. آمدم تا دوباره از تو بنویسم از تو و خاطرات تو! نمی دانم چرا . دلیل نوشتن را نمی دانم! ولی من باز گشتم . باز هم نمی دانم چرا . نمی دانم آن چیست که اینگونه مرا در هر سویی که هستم. باز هم به سوی تو می کشاند! گویی که نقطه ی شروع و آغازم شدی! آغاز حرف و پایان سخنم تویی! گویی همه ی راهها به تو ختم می شوند! در هر سمتی به هر راهی می روم تو در انتهای آن قرار داری! تو نا خواسته دلیلم شدی! با دستهای ک.

دلهره ترسید و رام شد. ظ ; جمعه ٢۸ اسفند ۱۳۸۸. همی گویم و گفته ام بارها. بود کیش من مهر دلدارها. پرستش به مستیست در کیش مهر. میان دل و کام دیوارها. چه فرهادها مرده در کوه ها. چه حلاج ها رفته بر دارها. بهین مهر ورزان که آزاده اند. بریزند از دام جان تار ها. به خون خود آغشته و رفته اند. چه گلهای رنگین به جوبارها. فریب جهان را مخور زینهار. که در پای این گل بود خار ها.

دوست داشتنی ترین خونه دنیا. ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺍﺭﻡ. ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳ ﺮﺩﻡ . ﻣﺜﻞ ﺩﯼ , ﻣﺜﻞ ﺑﻬﻤﻦ , ﻣﺜﻞ ﺍﺳﻔﻨﺪ. ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺯﯾﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻩ . ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻣدنی ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘنی ﻏﻤﮕﯿﻦ. ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭘ ﺮ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﻢ. خیلی ها حسرت داشتنش را داشتند . حسرت خانواده ای را می خورم که. می شود کنار تو ساختش اما. تو هر روز از من دورتر می شوی و. زیاد دم دست هم نباش.