یادداشت های نویسنده ای که هرگز نویسنده نشد. اندر حکایت ملاقات حقیر با جناب خر و دعوت من از ایشان به آدم شدن و استدلال و راضی بودن ایشان به خر بودن و شرمنده شدن حقیر وآرزوی من که. ای کاش که قانون خریت جاری بشود به هر ولایت. روزی به رهی مرا گذر بود. خوابیده به ره جناب خر بود. از خر تو نگو که چون گهر بود. چون صاحب دانش و هنر بود. گفتم که جناب در چه حالی. فرمود که وضع باشد عالی. گفتم که بیا خری رها کن. آدم شو و بعد از این صفاکن. گفتا که برو مرا رها کن. زخم تن خویش را دوا کن.

از این به بعد اینجام. این وبلاگ تا زمانی که پرشین بلاگ تصمیم بگیره ببندش همین جا می مونه. ظ توسط Mission Blue نظرات . In my field of paper flowers. Do you remember how you stepped into my life? Can you remember eight years ago? When I created you? When I gave life to you? When I spent every night with you while ten thousand butterflies were flying in my stomach? Do you remember me while I was waiting for you all day long? دیروز برای .

ظ روز پنجشنبه ۱۸ دی ۱۳٩۳. ارباب خوردم سرتو بالا کن. ظ روز پنجشنبه ٢٩ اسفند ۱۳٩٢. امروز بعد از یک ماه پنلت را باز کردم. مثل همیشه اس و اچ را زدم و منتظر شدم پرشین بلاگ مرا یادش بیاید. این چند وقت که نبودی دلم برایت تنگ نشد.

راهی به رهایی نیست وقتی همه دیواریم. وب نوشت های آقای ایرانی. هیچ انگیزه ای واسه ادامه دادن ندارم.

دیدم فایده ای نداره رفته. خیلی از دوستام رو گم کردم. خیلی از نوشته هام که خاطره هام بودن ازم گرفته شد. ولی خب دل کندن یاد گرفتم. دوباره مینویسم با همین آدرس ولی تو بیان. باید یک کسی پیدا شود و بیاید. تمام این من را که. روش کار هم به ا.

چو میم شین نباشد تن من مباد. نشان به همان نشان که ما در آن یک ماه بسیار دختر خوبی شده بودیم و جیک مان در نیامده بود تا مبادا میم شین جان را از تصمیم شان منصرف سازیم . از آنجایی که ما یک مقدار فیلمهای تخیلی زیاد میبینیم و قوه ی تخیل مان خوب کار میکند با خودمان گفته بودیم حتما میم شین جان برنامه ویژه ای برایمان ترتیب داده اند و خواسته اند ما را شگفت زده یا همان سورپرایز نمایند . هی با خودمان فکر کرده بودیم و هی کله کله قند توی دلمان آب شده بود . سر شبی هم ما همراه همسر جان و شازده در حالیکه یک فروند دستگاه.