Song sung blue, everybody knows one. فکر میکنم نوشتن تو جعبهی موسیقی دیگه کافی باشه. منم شاید برم یه جای دیگه برای نوشتن پیدا کنم شایدم فقط سکوت کنم. من و تو موضوعی هستیم. برای ترانههای گاه و بیگاه. Peter, Paul and Mary.

از این به بعد اینجام. این وبلاگ تا زمانی که پرشین بلاگ تصمیم بگیره ببندش همین جا می مونه. ظ توسط Mission Blue نظرات . In my field of paper flowers. Do you remember how you stepped into my life? Can you remember eight years ago? When I created you? When I gave life to you? When I spent every night with you while ten thousand butterflies were flying in my stomach? Do you remember me while I was waiting for you all day long? دیروز برای .

راهی به رهایی نیست وقتی همه دیواریم. وب نوشت های آقای ایرانی. هیچ انگیزه ای واسه ادامه دادن ندارم.

نسبی گرایی آروغ در نفس کیم کی دوک. نه در سیاهی مطلق نه در سپیدی محض نمیشه حقیقت رو دید . طیف خاکستری هم هر لحظه خطرش هست که به ورطه ی نسبی گرایی و بی مسئولیتی بیاندازتت . و جان که بی رنگ است . مثل ملنگا ده روز پشت سر هم بعد از پنج سال نشستم فیلم نفس کیم کی دوک رو دیدم . آدم های در حاشیه . آدم های بی صدا . همیشه برام جذاب بودن . در متن بودن در هر حالتی به ابتذال می کشه . البته شمایل نیکوی چانگ چنگ هم بی تاثیر نبود .

سابق بر این قاتل بودم! و اینک . اما من همیشه مرضیه خواهم ماند! نردبان هزار پله ی حضور . گمشده در خیابان های کالیفرنیا. بهشت! باز باید زیست . تمبل خانوم تصمیم گرفت پست بذاره! بالاخره بعد از صد سال میرسیم سر وقت پست مشهد. بعد از اون مشکل خاصی پیش نیومد و ساعت یک ظهر اینا رسیدیم مشهد. لازم به ذکر است به این نکته اشاره کنم که توی قطار شعار های مرگ بر آمریکا رو سر دادیم. گفتند اینجا تمیزتره مخصوص شما! .