بعد مدتها که برمیگردی انگار باید توضیح بدهی اما برای من اینطور مواقع همین قدر که آمده کافیست. سال عجیب و نه چندان سخت طرحم گذشت اینبار در استان گلستان. در پس یک سکوت و تنهایی . و پدری که کیلومترها دورتر از سیستان و بلوچستان لالایی شب برای دخترک میخواند و من که بیمارانم در شمال زنان بلوچ و سیستانی هستن. زنانی دردکشیده و صبور و راضی. دلم میخواهد همیشه با این طیف از بیمارها باشم هر کدام کتابی. چند روز قبل با دخترک در بوفه بیمارستان مشغول گردش عصرمان! .

نوشته های یه جوراب پاره که گذاشته انگشتش نفسی بکشه. امروز يه پسربچه ٦ ساله اومده بود براي توده ران و بازو.

آزمودم عقل دور اندیش را . بعد از این دیوانه سازم خویش راامیر. آقای دکتر خیلی بهش وابسته شده ام نمیتونم ترکش کنم.

بعد از مدت ها . بخش داخلی با همه خوبی ها و بدی هاش تموم شد. و حالا بخش جراحی ام به مدت دو ماه. شنبه ها با یه استاد راند داشتیم و دوشنبه ها گرند راند بود و همه اساتید میومدن و همه مریض ها ویزیت میشدن. یک شنبه ها و سه شنبه ها هم درمانگاه بودیم. ٢٨٩- و این جنین بود که دوران اینترنی شروع شد.

من از همشون قشنگ ترم! چیه پس تو سرش! اشک ها و لبخند ها. بچه پر روی محله ی ما. من راضی و پلیس هم راضی! مرگ گاهی ریحان میچیند! شوما هم عصبی هستی! دهه شصتی و این حرفا.