نوشته های یه جوراب پاره که گذاشته انگشتش نفسی بکشه. امروز يه پسربچه ٦ ساله اومده بود براي توده ران و بازو.

نمی دونم چطور شد که اینجوری شد که من به زور ماهی یکبار آپ کنم . من حدودا 5 ساله که اینجا مینویسم . یکبار حذف کردم و بی خیال اینجا شدم ولی دیدم نمی تونم و باز برگشتم . می خواستم داد بزنم و بگم آهای فلانی! تو تا زنده ای نسبت به آنی. چرا دیگه نمی نویسی! چرا منو وبلاگی کردی و رفتی! ولی نگفتم انقد نگفتم که خودم هم این جمله یادم رفت . اصن لعنت به ف .

ماجراهای یک پزشک هنوز عمومی.

سلام دوستان تو این وبلاگ خاطرات و درددل هامو میگم دوست دارم بقیه هم سهیم شن. دو ماهه که در بخش داخلی به سر میبریم . قبلا راجع به مشقت های این بخش شنیده بودم ولی شنیدن کی بود مانند دیدن. بدترین قسمت ش روتیشن خون بود که هرروز شاهد مرگ مریض هابودم. کارم شده بود شمارش پلاکت های روزانه ی مریض ها. هرروز تو یه دفترچه مینوشتم و باروزای قبل مقایسه میکردم. اگه خیلی افت کرده بود اون روزو با ناراحتی به سرمیبردم. منکه تموم شدم و از اون بخش رفتیم ولی غم و سختی بیمارا که تمومی نداره.

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد. پنجشنبه سی و یکم مرداد 1392. ادامه مطلب ثبت روزهای سختی بود که پشت سر گذاشتم. شاید بهتر باشه بمونه برای خود دکتر ف. کی باورش میشه که بلاخره تابستون ما هم شروع شد. روزمرگی های در هم و برهم من.

من به تنهایی این پیله قناعت دارم. هرچه کرم است که پروانه نباید بشود. آینده ای در حال خروج از ابهام. بلند آسمان جایگاه من است. به به چه خانوم دکتری. ثانیه هایی شبیه راز تولد. جوراب پاره و انگشت آزاد. خاتراط یک دکطر باصواد! خاطرات یک پزشک قانونی. خانوم چاق و آقای کچل. دکتر ف در مسیر پزشکی.

خاطرات هر از گاهی یک پزشک طرحی. پزشک طرحی در یکی از نقاط ایران بودم. آنی عزیز همسر دکتر ربولی. یاسمین عزیز یک قدم دیگر تا . یلدووک عزیز احساس غریب این روزهای من. دکتر بزنم به تخته خلوته ها .