دست نوشته ای از امیر. 1670;هارشنبه ۱٢ بهمن ۱۳٩٠. مدت هاست که می خواهم از تو بنویسم. بحث روزها و ماه ها نیست. سالهاست که می خواهم کلمات را کنار هم قرار دهم تا کمی از آنچه که از تو در وجودم موج می زند را با تو بگویم. دست نوشته ای از امیر. دست نوشته ای از امیر. تمام پرسه های من .

عشق پرنده ای آزاد و رهاست. همون حسی که این روزا به حد مرگ میخوامش. برای بیست و یکم بهمن ماه تمام سالهای بی تو. عاشق ماه ستارگان آسمان دريا درختان انسانها. و بگذار کل معشوق تو باشد. آنگاه که هيچ چيز نتواند عشق را محدود سازد. آنگاه عشق رهايي بخش است.

البته این پروسه ناخودآگاه است. می توان شادی را هم تزریق کرد. من در دو حالت زبانم بند می آید از توصیف چیزی. یک بار وقتی که بسیار بیگانه ام با چیزی. و بار دیگر وقتی که چیزی با تمام وجود در عمق جانم نفوذ می کند. و چه خوشحالم که تو گونه دومی.

چیزی نیست جز روزانه هایم! نمی دونم این شعر رو کی گفته. نه تو می مانی و نه اندوه. و نه هیچیک از مردم این آبادی. آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند. دیوونگی نیازی به رنگ نداره.

بدترين شكل دلتنگي براي هر كس آن است كه در كنار او باشي و بد كه هرگز به او نخواهي رسيد.

در هواي گرگ و ميش سحرگاهي. فکر کنم گفت خدا فظ. یادمه که گفتم مواظب خودت باش. اشکای گرم من تو هوای سرد نیمه شب اوپسالا اومدن پایین. اینو فقط واسه تست کردم میزارم اینجا.