فکر کنم اولین بار این اصطلاح رو تو وبلاگ گردی های چند سال پیشم یاد گرفتم. شاید تو وبلاگ کیوان . و امشب آخرین باری است که در بیست و اندی سالگی چشم فرو میبندم هرچند با گلویی دردناک از آنفولانزا .

زتدگی داره شروع می شه . از خواب زمستانی بلند شدم . و برای راهم طرح ماندن می کشم. چونان چرخش کبوتر در هوا. که من از دست واژه ها. از شور و شرشان خسته ام. و از مرگ در عشق. و خاک شوریده ی بی پایانش. در جستجوی زمان از دست رفته. از خاموشی ها تا فراموشی ها.

و ارزش عمیق هر کسی. به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد. وکتاب هایی نیز هست برای ننوشتن. و من اکنون رسیده ام به آغاز چنین کتابی. که باید قلمم را بکن م و دفتر را پاره کنم. وجلدش را به صاحبش پس دهم. وخود به کلبه ی بی در و پنجرهای بخزم. و کتابی را آغاز کنم که نباید نوشت. چه راحت زمان داره می گذره. فکر می کردم اینجا بهتر از اینها باشه اما نبود. بعد از یکسال اعتراف می کنم که حرف های دل آدم فقط برای خود آدم .

حتی یه ذره هم شک ندارم. ظ روز جمعه ۱٩ اردیبهشت ۱۳٩۳. سلام به خدای خوب و خوشگل و مهربون ما. خیلی فکر کردم که امشب اینجا واسه تو چی بنویسم, داد بزنم, فریاد بزنم, شکایت کنم, بگم خدایا من خسته شدم, دیگه نمی تونم تحمل کنم, دوباره بگم که حواست به من هست یا نه, دوباره و دوباره و دوباره . دوست دار تو - ما دو نفر و نصفی. آره من هم فکر می کنم.