چشمانم مرا از دیدار محتمل تو فریب می دهد. چه تلخ می گذرد روزگار بی تو. جای تو خالی است . تو نبودی که ببینی بهارت چه زیبا و شکوفا شده. تو نیستی ببینی هنوزم غمت تازه و باورنکردنی است. زمستان تو را از من گرفت و من در همین فصل سرد. کسی جای تو را نگرفت. هنوز خالی ام و فسرده. روزی که تو هبوط کردی. برشانه هایم از بوی باران تو. و مرا تا انتهای پرواز فراخواند. با تو مست پرواز شدم.

با ترس و سكوت ,فراموشي و تقلا زندگي ميسازيم. بهاریه 91- صدا دوربین حرکت. باز دوباره همان لحظه, لحظه آغاز و پایان در یک نقطه. ساعتها روی هم غلتیدند پرشتاب و روزها از پی هم خسته گذشتند تا دوباره با هزار رنج و زحمت و زخم این سال را به سال بعدترش حلقه کنند و اینک این منم درست در آستانه سی و پنجمین گذرم از این تنگنای پیر همچنان درگیر فلسفه این نقطه آغاز و پایان . اندیشه میکند به نو شدن یا فرسوده نمودن خود. آری عزیز باز دوباره همان لحظه آغاز.

مسير کثیریست بين تو و انتهای جاده ها. ورود با کفشهای سياه ممنوع. خلاصه که در نهایت به این نتیجه رسیدم.