خوشا یک نسیمی ز میدان شاه که آن عطر کنعانی ام آرزوست. خوشا پرسه در فیض و میر و نظر که خوبان خاقانی ام آرزوست. لب رودخانه در اطراف پارک قدم های طولانی ام آرزوست. بس است اینهمه خنده نخ نما که لبخند پنهانی ام آرزوست. من از سرخوشی های کل جهان سپاهان بارانی ام آرزوست. گر حضرت صدام بگوییم کم است هر ناله من چو دفتر محتشم است.

او مال من نبود! سلام با يه كار سپيد در خدمتم. تفنگهايمان خون بالا مي اوردند. و سنگرهايمان پر پر مي شدند. زير شكنجه جان مي كنديم. فقط براي دوا گلي هاي مادر بزرگ. و بالشهاي پري كه مادر دوست داشت. آنان كه به هر زمان زباني دارند. عمري ست كنارتان دكاني دارند. بر خيز ببين اگر شما بي آبيد. از بركت نامتان چه ناني دارند. از فضل خودت شبي زبانم دادي. ساقي شدي و طبع روانم دادي.

احساس خوشبختی آئورلیانو با دیگران. شریک نبود چهره ی رمدیوس خوشگله که. با توجه به سن کمی که داشت می توانست. دختر آئورلیانو محسوب شود قلب و روح. پسر جوان را تسخیر کرده بود در سینه اش. دردی ایجاد شد که حتی هنگامی که راه می. رفت همچون ریگی که در کفش باشد وجودش. عشق! به شعر بیشتر بیاندیشیم تا به جنگولک بازی توصیه ی برادرانه! ادبیات در ایران بد جوری در کماست امید که تمام نکند چرا که مرگش را و بوی خلالش را دارم حس میکنم! .

هزار ویک شب تردید است. یکی بود مرا می برد یکی نبود. هر نفسی فرو می رود مخل حیات است وچون بر می آید مخرب ذات. به کرشمه مرثیه می خواند شب. و اسکلت جنازه می خواهد. و قدیسانی که با پلکان انسانی به رستگاری می رسند. پا برهنه بر احساساتم دویده اند. به اندیشیدن خطر کرده ام. یکی هست مرا می برد یکی نیست. هزار ویک شب تردید است. خدا رها کرده است مرا. خون کهککشان در شريان جهان جريان دارد.

طاقت من طاقت دل طاقت سنگ است. غزل پریده رنگ است دل ترانه تنگ است. نه در زمین نه در زمان جای درنگ است. بیا كه وقت تنگ است مرا حوصله تنگ است. هر كسی همنفسم شد دست آخر قفسم شد. من ساده به خیالم كه همه كار و كسم شد. اون كه عاشقانه خندید خندههای من رو دزدید. پشت پلك مهربونی خواب یك توطئه میدید. رسیدهام به ناكجا خسته از این حال و هوا. حدیث تن نیست مرا طاقت من نیست. مرا طاقت من نیست مرا طاقت من نیست. نه در زمین نه در زمان جای درنگ است. بیا كه وقت تنگ است مرا حوصله تنگ است.

پس از شش سال دوباره اینجا گاهی خواهم نوشت.