دردت به جان عاشق اردیبهشتی ام. راستش این روزها نه خواندن و نه سرودن شعر اقناعم نمیکنه تا اونجایی که یادمه امسال یه غزل. مثنوی یکی دوتا غزل و چند تا کار نیمایی نوشتم که آخرین نیمایی ها در محرم بود و هر دو هم. عاشورایی تا چه قبول افتد و چه در نظر اید الان یکی از نیمایی ها که مال چند ماه پیشه می نویسم.

آنقدر اینجا می نشینم تا بیایی. تمام سعیم این بود به پای راستش که کمی بر روی زمین کشیده میشد توجهی نکنم و تمام حواسم به چشمان سبزش باشد که گاهی برق عینکش آن را از من میگرفت. صندلی پشت پیانو را کمی عقب کشید و با وسواس خاصی روی آن نشست. دستهای سفید و عصبیش را روی کلاویه گذاشت و خودش خوب میدانست هیچ آهنگی به اندازه لاو استوری مسخم نمی کند. دستهایش را با مهارت روی کلاویه حرکت میداد. آرام از جایم بلند میشوم و دستهایم را حرکت میدهم و چرخ میزنم و چرخ میزنم و چرخ میزنم.

او مال من نبود! سلام با يه كار سپيد در خدمتم. تفنگهايمان خون بالا مي اوردند. و سنگرهايمان پر پر مي شدند. زير شكنجه جان مي كنديم. فقط براي دوا گلي هاي مادر بزرگ. و بالشهاي پري كه مادر دوست داشت. آنان كه به هر زمان زباني دارند. عمري ست كنارتان دكاني دارند. بر خيز ببين اگر شما بي آبيد. از بركت نامتان چه ناني دارند. از فضل خودت شبي زبانم دادي. ساقي شدي و طبع روانم دادي.

یک دختر بی اعتنا یادختری عاشق. این روزها دیگر نمی دانم کدامینم! اینجا اگر چه می نویسم هر چه بادا باد! به سرنوشت و قسمت و تقدیر خوش بینم. هر چند تو آن سوی و من این سوی پرچینم. در قاب عکس خالی تنهاییم هر بار. دست خودم را توی دستان تو می بینم. هرگز نمی خواهم گرفتار سکون باشم. می میرم و امکان ندارد بی تو بنشینم.

حالا که آمده ای کنارم بنشین و بخند , دیگر برای پیر شدن فرصتی نیست. آنان که خاک را به نظر کیمیاکنند. آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند. دردم نهفته به ز طبیبان مدعی. باشد که از خزانه غیبم دوا کنند. معشوق چون نقاب ز رخ در نمیکشد. هر کس حکایتی به تصور چرا کنند. چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست. آن به که کار خود به عنایت رها کنند. بیمعرفت مباش که در من یزید عشق. اهل نظر معامله با آشنا کنند. حالی درون پرده بسی فتنه میرود. تا آن زمان که پرده برافتد چهها کنند. گر سنگ از این حکایت بنالد عجب مدار.