چقدر دلم برای پیرمرد تنگ شده. چه دلتنگی غریبی دارم اینجا. پراکنده گویی های گاه و بی گاه. آرمین شیشه مربا رو بفرست بیاد.

اما هیچ وقت نمی دانستم مداد رنگی سفید به چه دردی می خورد تا امروز که خواستم تصویر خودم را نقاشی کنم. مرا ببخش اگر دیر آفریده شدم. هنوز هم که هنوز است سایه ها گرگند. مثل گل زیر چکمۀ پاییز. شب می تواند با نگاه تو افسانۀ شیرین تری باشد.

و خدا از بین دستانم افتاد و شکست. روی تکه های جسم نیمه جان خداوند. و خون فواره می کند از بین انگشتانم. باشد که خشم خدایان از آتشی که تو. دهانم پر می شود از طعم دهان روسپیانی که. با خداوند وعده کرده اند. تو را به بهشت ببرند. شبیخون می زنم به همه ی فرشته ها. و پیش از آنکه مرد رمال با کلمات جادوییش. با ته سیگارهای روی زمین افتاده ات.

و خط زد آخر صفحه نوشت از اول. قفس کوچک دلتنگی من دنیا شد. هر چه غم بود در این سینه ی کوچک جا شد. لحظه ای من به نگاه تو پناه آوردم. پلک بر هم زدم و صورت تو پیدا شد. زندگی فاصله ی مستی و هشیاری بود. پیک ها خالی و دنیای خدا زیبا شد. چیزی از فلسفه ی سیب نمیدانستم. گفتم آدم بشود دخترکم حوا شد. در کلافی که تو پیچیدی و من بافتمش. گره ای بود زمان رفت و به سرعت وا شد. عشق تاوان گناهی است که باور کردم. باید این باشد و آن جمع نباید ها شد. کلاه از سر من . اما سرت سلامت و خوش باشی.

با ما نساخت آخر ذوق شراب خوردن . چون میوه زرد گشتیم از آفتاب خوردن. ماهی ات ولی تخمدان نداشت. تخم مرغ یا تخم سگ شدن. ارث بردن از اجتماع خود. شاهرگ شدم در پماد ها. دو به شک شدم در دوگانگی. غیر کندن از پوست پیاز. گریه ربط داشت به زنانگی. زندگی چه بود جز غذای خوب. زندگی چه بود جز رژیم بد. سوختن به پای اجاق گاز. چاقی زن پخت و پز بلد. پاک بازی ام شرط عشق بود.

شعر همیشه هست همیشه بوده. اما بعضی آهنگ ها تا عمق استخوان آدمی می روند. دل لامصب من هم که نوستال باز. حرفی نزنم که به کسی بر بخورد. نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد. راهی نروم که بی راه باشد. خطی ننویسم که آزار دهد کسی را. یادم باشد که روز و روزگار خوش است. همه چیز رو به راه و بر وفق مراد است و خوب! دل ما دل نیست. مهم این است که سر جاش نیست.