تا اطلاع ثانوی حرفی برای گفتن هست. روحش شاد و یادش گرامی. من از سخن پوچ می ترسم و از آن پرهیز دارم. اما ترس از سخن پوچ نیز لاف پیمایی است. زندگی پیچیده ما میان این دو واژه.

وب نوشته های احمقانه یک مقتول. اگر باطل را نمی توان ساقط کرد می توان رسوا ساخت. با تشکر از همه دوستان عزیزم. ترانه ای که به نظر من همیشه قابل گوش دادنه. تو همه رژیما! End هفت سال گذشت.

حرفهایی از همه جا و همه چیز. بازخوانی رقابتها در ادوار انتخابات ریاست جمهوری.

ما بچه های کارتون های سیاه و سفید بودیم. کارتونهایی که بچه یتیم ها قهرمانهایش بودند. ما پولهایمان را می ریختیم توی قلک های نارنجکی و می فرستادیم جبهه. دهه های فجر مدرسه هایمان را تزئین می کردیم. توی روزنامه دیواری هایمان امام را دوست داشتیم. آدمهای لباس سبز ریش بلند قهرمان هایمان بودند. آنروزها هیچکدامشان شکمهای قلمبه نداشتند. و عراقی های شکم قلمبه را که می کشتند توی سینما برایشان سوت می زدیم. شهید که می آوردند زار زار گریه می کردیم. اسرا که برگشتند شاد شاد خندیدیم. ما از آژیر قرمز می ترسیدیم.

۱۳۸۸ اسفند ۲, یکشنبه. این وبلاگ من فیلتر شد. به دست حاکمیتی که از وبلاگ نویس های ما میترسد. اما فیلترینگ پایان راه نیست اول راه است. به هر حال مهم جنبش سبز. این هم حماسه بصیرت و اتحاد. 22 بهمن ماه همه با هم با نماد سبز.

چقدر لحظه های کودکی نابه. قدرش رو نمی دونیم وقتی زندگیش می کنیم. به تسخیر سوسکها در آمده بود.