تا اطلاع ثانوی حرفی برای گفتن هست. روحش شاد و یادش گرامی. من از سخن پوچ می ترسم و از آن پرهیز دارم. اما ترس از سخن پوچ نیز لاف پیمایی است. زندگی پیچیده ما میان این دو واژه.

مهرباني را در نگاه منتظر کودکي ديدم که آب نباتش را به دريا انداخت تا آب شيرين شود. من می مونم تک و تنها. من پر از حس حضورم. تا تو هستی در کنارم. هر کجایی که تو باشی. روی صفحه ی دل من. عشق تو پاک و نجیبه. مث یه رویا می مونه. اي عاشقان اي عاشقان گلايه دارم از جهان. آتش به دلها مي زند.

صبح زود که از خواب بیدار شدم سرم بدجور درد می کرد! شام نخورده دیشب رو با یک هات داگ خواستم که جبران کنم! عجب از این دنیا.

من همونم که می تونی اونو فریاد بزنی. محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت. مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست. گفت می باید تو را تا خانه قاضی برم. گفت رو صبح آی قاضی نیمه شب بیدار نیست. گفت والی از کجا در خانه خمار نیست. گفت تا داروغه را گوییم در مسجد بخواب. گفت مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست. گفت دیناری بده پنهان و خود را وا رهان.

سوالاتي که گاهی تو ذهنم می چرخه. دست نوشته های يک اجاره نشين. زندگی حس غريبی است که يک مرغ مهاجر دارد.