هر کجا هستم باشم آسمان مال من است. بوی رنگ می دهد با صدای کاردک و البته با طعم آب انار. راستش این یکی از همان آرزوهای روزهایی است که وقتی دختر جوانی با موهای بافته شده با آل استارهای آبی کمرنگ و با یک کوله پشتی پر از رنگ بودم و از ته ته ته دلم برای رسیدن به آرزوهایم در کلیسای کریم خان شمع روشن می کردم! چه خوش شانس بوده ام که خدایم من را به همه ی آرزوهایی که برایش شمع ها روشن و فوت کردم نرساند وگرنه.

Filed under ویژگیهای فرد سالم. از طریق آسانتری در اختیار هممیهنان قرار نگیرد.

به 373 مشترک دیگر بپیوندید.

خوشا یک نسیمی ز میدان شاه که آن عطر کنعانی ام آرزوست. خوشا پرسه در فیض و میر و نظر که خوبان خاقانی ام آرزوست. لب رودخانه در اطراف پارک قدم های طولانی ام آرزوست. بس است اینهمه خنده نخ نما که لبخند پنهانی ام آرزوست. من از سرخوشی های کل جهان سپاهان بارانی ام آرزوست. گر حضرت صدام بگوییم کم است هر ناله من چو دفتر محتشم است.

دل برگ های درخت احساس اینجا بر زمین می نشینند. گاهی اوقات رفتن آدما ما رو آزار نمیده. آنها تکه ای از وجود ما رو با خود می برند. و من سعی کردم پای این واقعیت های تلخ زندگی م بمونم. بماند که اون خواسته ها چی بوده.

ت ر ق و تروق. برای نقاش خیابان نور به پاس تمام مهربانیها. ترا دوست دارم ای دریاچه نمکی .

هر آدمی یه سری وزنه بهش وصله. که می چسبونتش به زمینی که روش راه میره. چیزایی که آروم آروم تو زندگی بهمون می چسبن و ما اصلا متوجهشون نمیشیم. شروع میکنن به جدا شدن از آدم و یه وقتی میبینی دیگه هیچی نیس که تو رو نگه داره! اگه دل رفتن نداشته باشی. میشی بیچاره ترین آدم دنیا. الکی چنگ میزنی به دل خوش کنکای سبکی که تاب وزن تو رو ندارن.