کاش قلبم درد پنهانی نداشت . سینه ام هرگز پریشانی نداشت. کاش میشد راه سخت عشق را بی خطر پیمود و قربانی . وقتي كه رفتي حس كردم كه تنها مي مانم? .

داره سال 93 هم تموم میشه . و مروری بر این دوسال. پارسال یادم رفت بیام بنویسم. امیرعلی همچنان هست ولی در شرف ازدواج. دور و برم رو خیلی خلوت کردم. اکیپ خودم رو دیگه جمع کردم دوستای واقعیم رو شناختم. الان ایدا و نازی و نجمه و حسین و آرش و مهرداد هستن. ادرلان همیشه و همه جا پشتم. از اونور هم هروی ها که خیلی کمک کردن توی تصمیم جدیدم. تصمیمات خاصی دارم می گیرم واسه زندگیم. بلاخره بعد از 15 سال زندگی دارم جدا میشم . یعنی امیدوارم که تموم شه. پگاه و نگار و مو.

زندگي و مرگ در قدرت زبان است. پست های من همشون برام یه خاطره ای رو زنده می کنند. خاطره های تلخ و شیرین. خاطره های زشت و زیبا. ازتون جدا می شم ولی خاطره هاتون همراهمه. آدمک مرگ همین جاست بخند. دست خطی که ترا عاشق کرد. آدمک زن نشوی گریه کنی. کل دنیا سراب است بخند. آن خدایی که بزرگش خواندی.

می شه موند و هيچی نگفت . می شه يهو سرريز شد و فرياد زد و فرياد زد و . پشيمون شد! می شه خنديد . می شه در جواب زهرمار! گفتن ديگران به لبخندت . می شه خوار شد . می شه کوچيک شد . می شه انقدر دوست داشت که همه چيز رو تحمل کرد و به رفتن فکر نکرد . می شه دوست داشت . انقدر دوست داشت که موقع فرياد زدن ته دل به خودت فحش بدی که چرا داری سر عزيزت داد می زنی .