همانا آدم ها سه گونه اند. گونه سوم آدم هایی که اصلا فکر نمی کنند. آدم های گونه اول بیشتر از هر کسی خود رنج می کشند. آدم های گونه دوم بیشتر از خود دیگران را رنج می دهند. و آدم های گونه سوم اصلا نمی دانند رنج چیست. اگر روزی فرابرسد که تنها یک انسان بر روی زمین.

حرف هایی که باید به تو بگویم. دست می کنم و از توی کیفم ظرف سایه ام را بر می دارم و سعی می کنم در قاب کوچکش سرخی صورتم را ببینم. و سیاهی زیر چشم ها را . انگشت می کشم زیر چشم ها و می دانم که پاک نمی شود. چشم های بسته ی او . و طعم بوسه ای که هنوز داغ است. به خانه بر می گردم. باید به خانه بر گردم. لباس هایم را توی لباس شویی می ریزم و تا آمدنت صبرمی کنم. حرف هایی زیادی ست که باید به تو بگویم . قلبم را که می تپد از میان انگشتانت بیرون می آورم .

خونه ی جدید آرتمیس آزاد. این روزها نوشتن کار سختی ست! خیلی خیلی سخت . گاهی از حجم حرفهایی که دارم سر درد می گیرم. اما کاغذ سفید سفید است . رفته ام سراغ کاغذهای قدیمی و یادداشت هایی که مال روزهای دور است.