دختری که بلند بلند فکر میکند. از احساس هایی که کلمه نمیشوند. از روزهایی که فراموش نمیشوند. از تویی که هیچ وقت وجود نداشتی. از آدم رفتن شدن هایم. از احساس هایی که شعر میشوند. از دیالوگ هایی که احساس میشوند. من و بابا سهیل! رنگین کمانی به رنگ زندگی. یک فنجان چای در بعد از ظهر. پیچ و مهره ها هم عاشق می شوند! تهران.

من یک سیندرلای آبیم! خاطراتی از جنس نیمه شعبان! تسلیتی بگویید درباب خروسکانم. حاج آقا آخوند روحانی! خانومی که شما باشی.

آرزو دارم یه روز شادی رو توی همه وجودم حس کنم! اما پدر.

که تو را می توانستم ببینم. جلوی خودم را گرفتم تا گریه نکنم. اشکی گریخت ار غمسرای چشمانم. از نگاه بی احساس تو. که می دانستم حتی اسمم را هم قراموش خواهد کرد. که تا یک یا دو هفته. خواب را از چشمانم خواهی ربود. و بعد از آن جای خالی ات بدجور آزارم خواهد داد. دلم برایت آنقدر تنگ خواهد شد. که ستاره های آسمان هم به حالم افسوس خواهند خورد. امروز آخرین روز دیدار ما بود. چنگ می زد تنهایی هایم را. جیغ می زد و ناسزا می گفت. ولی من اینبار دیگر توجهی نکردم. از امثال من و تو می ترسند.