بی هیچ حرف پوچ و اضافی. تقدیم به کسی که نیست. نام کسی که حرف از آیینه ها زده است. نامی شبیه آتش و مانند آذرخش. چیزی چو خشم ابر که وقتی ببارد است. نامش شروع می شود عینا شبیه عشق. با یکهزار و سیصد و پنجاه و شش بهار. رنگ خزان به سبزترین لاله ها زده است. آن دختری که در غزلش گریه می کند. داند عیار عاشقی اش چند درصد است. یک ناگهان دوباره به ما چشم باز کرد. گویی میان ماندن و رفتن مردد است. با این همه دوباره به ساعت نگاه کرد.

نامه ای به مامن خیالی شبهای تنهاییم. روزگارانم از هنگامی که چشمانم خاموش شد. از تیر ترکهء بر ان جلاد نفس های بی باکم. شعلهء عطشم را و ر میکند. گ ر میگیرم از سرانجام بی سرانجام تلخ واژه هایی. طلوع سرخ هستی ام را. زمین عاری از احساست برایم.

لحظه ها رو با تو بودن. هواداران پرشين بلاگ در تبریز. اوه اوه چه گرد و خاکی گرفته اینجارو. 1740;کشنبه ٦ تیر ۱۳۸٩. یادت بخیر همسفر دوران نوحوانیم. ای همدم زبان بسته شیرین سخنم. پناه تنهایی و خستگی و دل زدگی هام. گم شدن تو این شب برهنه تقدیر.

روزگاری که به آن عادت کرده ایم. بهانه ای برای بودن و . و آن روز صداي پاي رفتن تو در كوچه ها پيچيد. و من نگاهم را ش ستم. و آب طهارت ريختم بر نجاست نامت. و آتش زدم خاطرات م رده. و قلب من گم شد در حراج رسوايي و هوس. مهمانخانه اي شد بر شهوت نگاه. و امروز دوباره در گوش من صدايت. و درنگاهم برق چشمانت و در قلبم آرامش دستانت. و دوباره تو و دوباره من. و دوباره نگاهت را بدون چشمانم و قلبت را بدون دستانم. و صداي پاي رفتنم كوچه ها را لرزاند.