حال وهوایه این ایام من. تقریبا حدود یک سال هست که قصد دارم بنویسم و اگر دروغ نباشد تا به حال نزدیک ده بار نوشتم و پاک کردم و الان هم که این خطوط را می نویسم نه قاعده ای برای نوشتن دارم و نه حوصله ای . باز همراه شما مدرسه ای می سازیم. كه در آن همواره اول صبح. مهربانیست كه ما را به نكویی.

وانمود کن مرا نمی بینی . آخه دلم میخواد باشم . 1670;هارشنبه ٢٢ شهریور ۱۳٩۱. قلبم از همیشه سنگین تره . به پایان رسید عمر یواشکی های من . 1588;نبه ٢۸ امرداد ۱۳٩۱. این که یه نفر به نظر سنگدل میاد نباید توجیحی باشه برای رفتارای ما. دلیل نمیشه که فک کنیم دلش نمیشکنه! اتفاقا بیشتر از حد ظرفیت یک انسان دلش شکسته . ا ه خودم کشتم ولی بازم اونی که میخواستم نشد بنویسم . کاش زودتر هوا روشن شه .

یک روزهایی هم فقط می گذرند. نه به عزیزم شب بخیری دلخوش میشوی نه از جنین شناسی خواندنی دلگیر. میری عکسای انیس کوچولو رو نگاه میکنی. که البته بزرگ شده! و ذوق میکنی از ته دل. درست همونی که بودی هستی اما تنهایی و تلخ تر از همیشه و اصلا مهم نیست تو کدوم طبقه ی خوابگاه سمیه تنها بمونی. مهم اینه که تو خوابگاه سمیه نمونی. نمی دونم باید چی ارزو کنم و نمی دونم حتی باید ایمان داشته باشم بهش اما. ارزو میکنم به آرزو هاتون برسین.

حیف که ثبت شده خاطرات خوبم پرید. از ادامه مصلب نویسی خوشم نمیاد. اما فعلا این شیوه رو برمیگزینم. هر چند واسه درد دلای دم دستی.

دلم نمی خواست این حرفا پش بیاد. دلم نمی خواست این حرفا پش بیاد.

من نمیگم شآعر میگه! بآران ببآر درمآن تویی وقتی که دنیآ ناخوش است . اصن پرشین جوش یه جوریه که آدمو وآدار میکنه به شر و ور نویسی! وآلا با این نوناشون. ظ روز پنجشنبه ۱٦ خرداد ۱۳٩٢. قول میدم به زودی یه دستی به سر و روی اینجا بکشم! .

نظامی بودن رو آدم میزاره. بعد تازه میفهمین از خواب بعد از ظهرتون پا شدید . امروز که جمعه س . ولی وقتی سرباز بشین همه اینا میشه . سن خر پیره رو دارم ولی هنوزم تو کونم نمیره.

ولی در واقع موضوع سر یه لیوان شیر که مال من بود اون خورده بود نبود. تو در صدر آرزوها نشستی.