حتا اگر در حد آپلود عکسی باشد که برایت آن لحظات پاک را یادآورشد و اشکی توام با لبخند از گونه هایت سرازیر کرد. یک سال دیگر هم گذشت. یک سال بزرگتر شدم .

از کنار خیابان آرام آرام پیاده می رود تا به ایستگاه مترو برسد. ندارد دگر طعم شادی نمک.

خیلی کار دارم باید دوستامو باز پیدا کنم. فروردین ۹۲ رفت و عسل بدیعی رو باخودش برد. هیچ وقت فکرنمیکردم انقد برام مهم وعزیز باشه اما بعد رفتنش اینو خوب فهمیدم.

خیلی از حرفها را نباید بزنم. انگار حشره ای پشک پلک های من تخم گذاشته که نمی بینم. از رابطه با من لذت می برند ووقتی می روند من دکمه های لباسشان را می بندم.

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود. خواستم بنویسم تا اطلاع ثانوی نمی نویسم . آی شعر بی بدل! های تو قصیده اند. خجالت نمی کشی کم ظرفیت بمانی.

خاطرات تلخ و شیرین کلاسی ام مرا واداشت تا آنهایی را که ارزش خواندن دارد به ثبت برسانم. بنابراین امسال تصمیم گرفتم تا این وبلاگ را به خاطرات مدرسه ام اختصاص دهم. باشد که پایدار بماند! .