از میان همه این آدمهای بزرگ. سرباز معلم روستای خالد آباد کالو از توابع استان بوشهر است. او با وبلاگ دیرتش باد.

نوشته شده در جمعه سی ام اردیبهشت 1390ساعت توسط سهیلا. هر شب چشمهایم را می بندم تا پشت پلک هایم بیایی در جستجوی تو کفشی زرین می پوشم. و به فرشتگان یاد می دهم برای ستاره ها شعر بخوانند تا تو هر سپیده از من بپرسی دیشب چه. و من شرمنده نگاهت کنم و حیران بمانم که من هنوز زبان آسمانی را درست. نیاموخته ام و یادم بیاید که روز وشبم باران می بارد تا همیشه خیس باشم. چه خوابهایم صورتی باشد چه یک رویای ساده.

از باران وحشت دارم نه برای اینکه خیس میشم نه. شاید برای اینکه روزهای بارانی هوا ابری ست و حقیقت پشت ابرها پنهان. حرف که نه دروغ های تو و مثل نماندن من کنار سایه ای از تو. می دونم که میای اینجا اما نمی دونم چرا. شاید برای اینکه باز هم دونه بپاشی بار قبل گندم بود این بار شاید جو. امام بدون من دیگه اونی نیستم که تو می شناختیش. من یه عمری تو میکده تو مست می کردم. اما حالا عرق سگی رو به قیمت وتکا و ویسکی می ندازم به مردم. ازت می ترسم نمی خوام دیگه ببینمت.