ترجيح ميدهم با غرور و معصوميتم زندگي كنم. سرزمين دشمن را تصرف كرديم. كوچ اجباري تمام عكاس ها هم. تصوير روشني از فلسفه ي جنگ. كوچ اجباري تمام موسيقي دان ها. نمي تواند آهنگ صميمي و دلچسبي. از اين آوارگي داشته باشد. سربازي با لباس هاي شخصي. در خيابان هاي بلند عربي. با الف و لامي بر اين خيابان ها بگذارم. بلیتمان را کنسل کردی! و آمدي.

شروعی با حس و حال همین روزها.

چشم های لحظه ای را می بندند. جوخه آتش تویی که این لحظه صمیمی را ک شتی. جوخه آتش منم که صمیمیت این لحظه را ک شتم. سه شنبه یکم مرداد ۱۳۹۲ . ساختمان های قد و نیم قد. به شهری که آتش نشان ندارد. از سرفه های من خسته است. رشت را خدا آزاد نکرد. سه شنبه پانزدهم فروردین ۱۳۹۱ . پرده اتاق را کنار بزن. دنیا خلاصه می شود به این کوچه. کر از دنیا می رود. خواب ما را می برد. دوشنبه بیست و ششم دی ۱۳۹۰ .

گاهی در چارچوب خودت نمی گنجی. سر می کوبی به صخره و ساحل. دست و پا می زنی. کسی حرفت را نمی فهمد. به خودت باز می گردی. عشقی که تو داری سبب بیماری ست. مثل سرطان خون درونم جاری ست. یک وقت چشم باز می کنی. با او به سرزمینی نا شناخته رفته ای.

لحظه های سرد دلتنگی هایم را آفتاب بباران. لحظه های سرد دلتنگی هایم را آفتاب بباران. نانوشته های یک معلم پرورشی. دختری تنها در زیر باران. دلتنگی های یک غریبه در غربت.

از روز و شب های بلند بی قراری. شب ها به دشت پیرهنم خواب می دهی. نیلوفری و جلوه به مرداب می دهی. هرواژه را به لمس سرانگشت شاعرت. از دست من گرفته تب و تاب می دهی. پیراهن سفید تو آرامش شب است. این رنگ تازه را تو به مهتاب می دهی. در سینه ات که گرم ترین آشیانه هاست. جایی به یک پرنده ی بی تاب می دهی. من تشنه ام که غرق شوم در تمام تو. تو چکه چکه چکه به من آب می دهی.