ترجيح ميدهم با غرور و معصوميتم زندگي كنم. سرزمين دشمن را تصرف كرديم. كوچ اجباري تمام عكاس ها هم. تصوير روشني از فلسفه ي جنگ. كوچ اجباري تمام موسيقي دان ها. نمي تواند آهنگ صميمي و دلچسبي. از اين آوارگي داشته باشد. سربازي با لباس هاي شخصي. در خيابان هاي بلند عربي. با الف و لامي بر اين خيابان ها بگذارم. بلیتمان را کنسل کردی! و آمدي.

جهان درتقدیر هیچکس فردایی را ننوشته است. وقتی که حرف داری و از ترس ساکتی. از اینکه مدت زیادی تاخیر کردم شرمنده ام. و از اینکه بعد از مدتها بروز شدم خوشحالم. شما را به خواندن این شعر دعوت می کنم. بیهوده نیست يک يک لبخندهایتان. باور کنید گول شما را نمی خورم. دیگر برام رو شده ترفندهایتان. با رشوه های خرد و کلان پیش این و آن. سرپوش می زنید سر گندهایتان. پشت قیافه های به ظاهر درست کار. پنهان نموده اید زد و بندهایتان.

قدمی سوی سپاه و قدمی سمت حرم. دو رباعی و یک غزل عاشورایی. هم یکسره می به جام ها می ریزند. هم شیرینی به کام ها می ریزند. این قوم به احترام مهمان هاشان. سنگ از سر پشت بام ها می ریزند. برگرد که ماهپاره ای هست هنوز. بمان ستاره ای هست هنوز. هرچند سپاهت همه افتاده به خاک. جنگاور شیرخواره ای هست هنوز. گریه ی تو وسط خنده ی لشکر گم شد. سوره ای بود سپاهم که تلاوت کردم. آیه ای پشت سر آیه ی دیگر گم شد.

هیچکدوم از همه ی رهگذرهای چشمهای آینه من نیست. فک می کردم خیلی زودتر به سنی برسم که گقتن از گذشته هام یا اعترافم از گذشته ها - چون گذشتن- دیگه برام فرقی نکنه. اما هنوز برام فرق می کنه. هنوز مثل هجده سالگی هام دلم پیش پسرای بیس ساله می مونه و یادم می ره که اخرین اسفند بیست و هشت ساله شدم. زیر بارون کلاه پالتومو می ذارم سرم و می کشم تا سر ابروهام دستامو فرو می برم توی جیب های کم عمقم و ادامه می دم به راه رفتن.

شاعرهمیشه شعر به دردش نمی خورد. گاهی فقط به یاد تو. حقیقتی که باورش سخت تر از تحمل تلخی اونه. فقرتوجیهی برای این هراس لعنتی نیست. این صدای ساعت عید است. سال تحویل غریبی می شود. چشممان دیگر به دست عابران غربتی نیست. یک خیابان را برایت سنگفرش تازه کردند. گرچه می دانم که آن هم رختخواب راحتی نیست. خنده هایت مشتری دارد نگو که قیمتی نیست. گریه هایت را برای شانه های من نگه دار.

به آرامی آغاز به م ردن می کنی اگر س فر نکنی . آرش مجیدی در مرده های بی کفن و دفن. آرش مجیدی در مرده های بی کفن و دفن.

شاید امروز آخرین فرصت دوست داشتن باشد. آلبوم خاطرات و اشعار محسن کاویانی. بنا به پیشنهاد دوستان وارد دنیای اینستاگرام شدم. هر کسی حال مرا پرسید گفتم عالی ام. دوستی حیله ی معروف تلافی جوهاست. سویش گرفتم دستهای ناتوانم را. آمده بار غم از گرده ی من بر دارد. تن بی برگ من روزی غرور نوبهاری داشت. باورم کن که اگر منسب شاهی دارم. شک میکنم دیگر به ایمان ویقینم. به خاک افتادی اما عاشقانه.

مرگ نمایشی زنی در اتاق خواب. تا اطلاع ثانوي شعر و زندگی. رقص روی سیم های خاردار. انجمن نویسندگان قلعه ت ل. طعم سيب در عصرهاي باراني. می بینم اش و نمی دانم! که آن گریز.

دست در آب فرو بردی و مایه ی حیات شد. در قطره هایی که کلید شدند چشمان هنده را. شاید خدا روضه خوانده باشد و حوا که گریست دو سوم زمین را آب. دویده در رگ گل و گیاه روضه بخواند. خودمو نوشتم بعد مدتها و این غنیمته. چیزی نمی دانم از عشق چیزی نمی دانم از غم. تنها کمی چای تلخم بر روی میزت فراهم. لب می زنی داغ داغم لب می گزی سرد سردم. زل می زنم گاه و بی گاه سر می روم از نگاهم. هم می زنی خستگی را در استکانی که هستم.