خوب است که هنوز دیوار ها هستند. وگر نه از کدام پنجره کوچه را می پاییدیم! جمعه سی ام بهمن ۱۳۹۴. چهارشنبه بیست و چهارم تیر ۱۳۹۴. مدت هاست که در این آدرس هستم .

بگذار پرده ای بر این دریچه بدوزم. و من خیره به آن کلاغ خسته ام. که از پاییدن این پنجره. د خت ر کوه ستان. سوژه در عکس برعکس میخ میشود. و کرم ها بی رابطه رابطه را می فهمند. بی آنکه از فروید چیزی بدانند. تمام این کلمات را شبنامه نوشتم. اما در روز نامه میخوانی. از شاتری که گول خورده از سوژه. که اضافه اش را بالا می آورم. که برای مردن چه دیر شده ام.

م رور می کنم خاط راتمان. یادت نمیتوام که نهم بر یال باد. این اسب سرکش خاطره ات رام نمیشود. درست مثل رعد و برق. که تا بخواهی از زیباییش لذت ببری. درها و پنجرهها را بستهام ولی.

به جز گلوله از این لوله انتظاری نیست. ایستادیم و مرگ را کشتیم. گفتم که می گویم بهار و سبز خواهد شد. دوباره در سر مستم هوای آزادی ست. ما در عدم هیچ کسی نقش نداریم. شرممان نیست از این گونه تهیدستی خویش. دانلود شعر و صدای سجاد حیدری قیری.

نوشته شده در سه شنبه سی ام شهریور ۱۳۸۹ساعت ۱۸ بعد از ظهر توسط سارا گرجی. که در این فنجان قهوه. به سلامتی ات ودکا بنوشم. بر اندیشه ام که بنشینی. با دود سیکار بیرون می کشم ات. که جایی برای نشستن ام نیست. من را بزن بیرون . می خواهم در این قهوه ی سرد. به سلامتی عصرهای پنج شنبه. نوشته شده در پنجشنبه هشتم اسفند ۱۳۸۷ساعت ۴ قبل از ظهر توسط سارا گرجی. در من کسی ست به قدمت تاریخ.

پاییز را بهانه میکند . همیشه سایه و بی سایه بودم. همیشه پایه و بی پایه بودم. تو اصلا از خودت پرسیده بودی. چرا با قلب تو همسایه بودم. غیرت من که رنگ ببازد. بیشتر به تنت می آید.