فقط چند روز باقی مونده تا بالاخره بتونم ببینمت. فقط چند روز مونده که بتونم دستای قشنگتو بگیرم تو دستمو نازت کنم. دلم قنج زد واسه اینکه به جای اینکه فکر کنم چه شکلی هستی و چقدی با خودت و چشمای نازت روبرو شم. همونقدری که دلم میخواد بیای و بغلت بگیرم همونقدرم دلم برای تو وجود من تکون خوردن و وول وول کردنت تنگ میشه . هرروز صبح باهم نماز خوندیم. هرروز صبح موقع وضو تو هم با من بیدار بودی و اگه یه روز یه ذره خوابالو بودی و دیر بیدار میشدی قلبم داشت از سینه بیرون میومد که چرا بلند نمیشی.

کنارش نشسته بودم و اون با وسایل خودش مشغول بازی بود. و حتی یک قدم جلوتر.

چند روز پیش با پسرخاله ام که دانش آموز دبیرستانه درمورد مدرسه و معلم ها صحبت می کردم. ناخودآگاه یاد معلم های دوران راهنمایی و دبیرستان افتادم و اینکه هرکدوم از اونا چه تأثیرات مثبت یا منفی ای روی رشد تحصیلی من داشتن. می خواستم یک پست راجع معلم های ریاضی ام بنویسم چون پیشرفت یا پسرفت من در درس ریاضی در هرکدوم از پایه های تحصیلی نسبت کاملا مستقیمی با معلمم داشته! اما بعد تصمیم گرفتم راجع به یکی از معلم های دوران دبیرستانم بنویسم. توی سالهای اخیر بحث نوستالژی حسابی داغ بوده و اگه شما هم پ.