سوسو میزند روشنای دلم در این شبهای تردیدها و اگرها. که پایان دل آشوبی ام شود و آغاز فصل بهار زندگی ام. جوانه های دلم بیقرار شکفتن اند. بر من بتاب ای نور. که سخت امید بستم به همانی که می دانی. کوه از خوابی سنگین پر بود. سوزش تلخی به تار و پودش ریخت. نگاهی در راه مانده بود. و صدایی در تنهایی می گریست. برای فالی که به نامم شد.

من و غم باره سکوت. خدا سر منشا تمام عشق ها. دست نوشته های یک کودک نفهم. اختصاص می دهد و بعد خودش را برای کابوس های چندین ساعت بعد. سگ بریند به این زندگی.

شادیهایم را با تو تقسیم خواهم کرد ای یاور همیشگی ذهن خسته من. نشسته بر میان تل خاکستر! آخر کدامین آتش اینگونه. خانه ام را کرده خاکستر! گلستان گشته آتش وزمیانش سر برآوردم من! بارها پرسیده از خویشم . سر خورده از خویشم . در وجودم رخنه کرده است شوق یک پرواز . این آواز را آغاز کردم. دو خواهر مهربان با هم. یکی شان گفت آه خواهر جان.

به کلبه ی تنهایی ما خوش آمدید. دختر کوچکم اکنون خانمی زیبا و پر شور است که علاقه فراوانی به حضور در محافل و. مجالس ادبی و هنری از خود نشان میدهد. حالم خوب است و خدا را شاکرم. گلویم از درد این بغض های مجهول به تنگ آمده است از این تاریکی شبها و این ناپبدایی راه. دنیای مجازی را ترجیحا نشان کرده ام.